Het vrije vers

De tuinman & de dood

De borders bloeien geurig. Ik ga stuk,
laat haren los en schilfer brokken cellen;
mijn kraaienpoten zijn niet meer te tellen,
verwilderend als slaapkamergeluk.

Natuurlijk kan de tuinman dat herstellen,
maar als ik zevenblad de grond uit ruk
Voel ik de lichte steken als ik buk
de voortgang van verval ook al voorspellen.

Twee planten zijn te kruisen met elkaar,
zo expliceerde men de wet van Mendel,
aldus ontstaat een sterker exemplaar...

De dood huist in mijn handen. Wat een zwendel—
alsof er somtijds, lukraak hier en daar
gewied wordt: straatgras samen met lavendel.