Het vrije vers

de zon begroet me met haar lentestralen
het jaarlijks ritueel gaat zo van start
de plas ligt aan mijn voeten, stil en zwart
maar geen getreuzel, niet meer langer dralen

 

de knopen in mijn schouders zijn verward
door de seizoenen die mijn geest verschralen
en als ik spring, na héel diep ademhalen
slaat mij het water ijskoud om het hart

 

mijn hersens knallen pijnlijk uit mijn kop
beloning wacht, het juk moet afgegooid
dus ik zet door en bikkel, unverfroren

 

mijn lichaam soebat, smeekt, gebiedt me: stop!
een paar minuten…dan ben ik ontdooid
en als die Venus op haar schelp: herboren!