Wanneer een lichte dichter is gestorven
dan zou je denken: dat is minder zwaar,
hij heeft in zoveel mooie taal gezworven,
er komt een punt, dan is hij ermee klaar.
En al die grappen die hij heeft verwoord,
hoe vaak heeft hij wel niet de spot gedreven
met liefde, dood, met een karaktermoord,
of zelfs zijn eigen eindsonnet geschreven.
Ook als de ironie het af moet leggen,
toch zoekt hij naar een vorm die daarbij past,
die weergeeft wat hij daar over kan zeggen
al is hij nu dan zelf niet meer vormvast.
Het blijft een lullig puntje aan het leven:
de clou is van tevoren al gegeven.
I.M. Driek van Wissen