Men zat gezellig, zondagmiddag, zonnig in de suite,
de dames Groen die breiden samen aan een wollen sjaal,
de dominee was na de dienst ontboden op visite,
het schaap Veronica dat las een boek, een reisverhaal.
Ha, zei Veronica, ik heb het altijd ergens wel geweten,
ik kom als schaap niet hier maar van daarginds heel ver vandaan,
want ooit heb ik in hoge woeste landschappen gezeten …
Ach, riep de dominee, u komt dus werkelijk van de maan?
Zeg dominee, u moet het arme schaap toch niet zo plagen,
de dames Groen die breiden ondertussen vruchtbaar door,
juffrouw Veronica heeft existentiële vragen,
dan bieden wij haar welbeleefd ons luisterende oor.
Ik lees hier, zei Veronica, met blosjes op haar wangen,
van de Faeröer, ‘t schapeneiland, mijn geboorteland!
Ik krijg opeens een groot en sterk verhuisverlangen,
ik weet het zeker, later word ik schaap en emigrant!
Je hoorde in de suite liefst een viertal naalden vallen,
de dames Groen verstijfden, werden bleker om de mond,
de dominee die wreef onder zijn bril over zijn wallen,
ze sputterden: Maar hier, bij ons, is uw geboortegrond!
Veronica riep proestend: Zo, dat was toch wel touché!
Wie wil er nog zo’n lekker bokkenpootje bij de thee?
Uit het archief
Vergankelijk
De laatste sloten zijn nu afgesloten
De laatste kruiers worden weggekruid
De bruiden hebben het voorgoed verbruid
De mooiste stoten worden uitgestoten
Geen bond geniet nog van zijn bondgenoten
Besluiteloos viel ook het laatst besluit
De laatste luizen zijn er ingeluisd
Geen gade slaat zichzelf nog stiekem gade
Verguizers worden nergens meer verguisd
Verraders hebben ook zichzelf verraden
Geen dader die nog stilstaat bij zijn daden
En de verhuizers zijn voorgoed verhuisd