Het wiel is rond
Ik heb het niet zo op dat malle fietsen
Die zweterige mannen in een rij
De meeste tijd maar op dat zadel nietsen
Nee, liever toch een leuke balpartij
Niet van zo'n man, maar op een veld met gras
Desnoods met zo'n merkwaardig rugby-ei
Ik weet ook nooit wie welke renner was
Dat peloton zoeft langs en is verdwenen
Niet eens een leuke fotoshoot sur place
En dan die harde gladgeschoren benen
Die doping met veel pasta als ontbijt
De valpartijen op die natte stenen
Zo'n kopgroep is ook nooit de weg eens kwijt
Of dat je denkt: Daar rijdt de Majesteit!
Uit het archief
De laatste gast
Op 25 januari 1946 werd Patty Scholten geboren
'k Was sterk en jong. Geen mens die mededeelde
dat ik ooit oud en gammel worden zou.
Ik dacht alleen: bejaarden zeuren gauw
over hun makken, echte, ingebeelde.
Opeens was het zover. Ik had een weelde
aan blonde krullen, die verflensten grauw.
Pijn in mijn rug als ik een reistas sjouw.
Verdoemd de tijd die spataders penseelde.
Er is een oplossing. Elk mens wordt tachtig,
maar zonder ziektes, kwalen, iets verdachts.
En daarna sterven we spontaan, eendrachtig.
Een groots verjaardagsfeest. Men speecht welsprekend.
De laatste gast komt pas om twaalf uur 's nachts.
Het is de dood. Je hebt op hem gerekend.
Uit 'De ziel is een pannenkoek' (Atlas, 2011)