Sinterkloas ik möt bekenn,
mien geleuf in oe been’k kwiet.
Dat zeg ik nich um oe te ploagn,
‘k heb ok niks biej oewn zwartn knecht.
Wat wa besteet - en noe kö’j lachn,
man, brek miej de bek nich los,
’t steet op al dee rooie weempels -
dat is dat witte Tweantse peerd.
Nee, iej hooft miej niks te geavn,
‘k heb biej t hoes a pröttel zat
Doarbiej he’k in mien hille bestoan
van oe zölf nog nooit wat kreegn.
A’j dan toch as oaldn griezn
kadookes smiet in iedern hook,
aans nich as um oew echtheid te bejoan,
doot miej dan mer n riemweurdkeslexicon.
