Naar Brecht
Bij leven religieus tot op het bot
werd deze vrouw door plichtsbesef versleten:
haar centen voor de armen opgepot
en ook gaf zij wie honger leden eten.
Ja, deze moeder was waarachtig groot:
acht kinderen had zij op aard gezet.
Zij wist zich door de HEERE steeds verblijd.
Haar einde kende enkel bitterheid.
Want wat zo sterk stond, lag toen ziek in bed;
Geen mens ontsnapt tenslotte aan de dood.
En grienend, kermend, trachtte zij verbeten
een "Onze Vader", maar bij 't levensslot
was zij de woorden van 't gebed vergeten
en dat ontnam mij mijn geloof in God.
Waanzin (Veens sonnet)
- Gegevens
- Geschreven door Ditmar Bakker
Uit het archief
Twee koningskinderen
Wikimedia Commons
Als alle mensen op hun handen liepen
En ankers bleven drijven op de Rijn,
Als oesters ongehoorde dingen riepen
En naalden ons doorstaken zonder pijn,
Als kangoeroes in hemelbedden sliepen
En mummies konden zingen in hun schrijn,
Als piramiden soepel zouden zwiepen
En modderbaden geurden naar jasmijn,
Als reuzen gingen zwemmen in 't ondiepe
En er geen einde kwam aan dit refrein,
Dan hoorde ik een raamkozijn zacht piepen
En kuste jij me, dwars door het gordijn.
Ter nagedachtenis aan Gerrit Komrij, 30-03-1944 - 05-07-2012
Uit: Alle gedichten tot gisteren, De Arbeiderspers