De borders bloeien geurig. Ik ga stuk,
laat haren los en schilfer brokken cellen;
mijn kraaienpoten zijn niet meer te tellen,
verwilderend als slaapkamergeluk.
Natuurlijk kan de tuinman dat herstellen,
maar als ik zevenblad de grond uit ruk
Voel ik de lichte steken als ik buk
de voortgang van verval ook al voorspellen.
Twee planten zijn te kruisen met elkaar,
zo expliceerde men de wet van Mendel,
aldus ontstaat een sterker exemplaar...
De dood huist in mijn handen. Wat een zwendel—
alsof er somtijds, lukraak hier en daar
gewied wordt: straatgras samen met lavendel.
De tuinman & de dood
- Gegevens
- Geschreven door Ditmar Bakker
Uit het archief
Demento mori
Flickr.com
Hij merkt niet meer dat hij zich steeds vergist
zijn zieke hersens zijn niet meer te spoelen
geen mens zal weten wat hij nog kan voelen
hij huilt als hij weer in zijn luier pist
Van binnen botst hij tegen vage mist
van buiten tegen deuren, tafels, stoelen
hij snapt niet meer wat anderen bedoelen
zit naast zijn levensweg als bermtoerist
Twee jochies rennen dartel om hem heen
behendig soepel, jong en snel ter been
met stram en oud en dood nog onbekend
‘Zeg jij mijn naam eens opa,’ zegt de een
en als de oude stil blijft, klinkt meteen:
‘Wat ben jij dom! Ik weet wel wie jíj bent!’