rveen
Foto: Robin Veen
 
De ventilator zuigt het lachen aan 
van tippelende nimfen in de straat,
sirenen in de nacht. In vol ornaat
begeven zij zich wiegend op de baan.
 
Geen man kan hun verlokkingen weerstaan
en dus houd ik mijn handen desperaat
gevouwen om mijn rozenkrans en laat 
het kruis onrustig door mijn vingers gaan.
 
Ik bid en buiten bonkt muziek voorbij:
Jo, motherfucker, jo. Heb medelij.
Verlos me van het lusteloze bed
 
en open nu de wand waarin de nacht
roteert, waarachter de verrukking wacht.
Vergeef me het verlangen naar een slet.
 
                     Amen
 
 
Robin Veen werd, samen met Niels Blomberg, derde bij het Nederlands Kampioenschap Light Verse 2021.
Bovenstaand gedicht vormde een van zijn ingezonden gedichten.
 

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Luguber traliewerk



Oh, jee, procrustesbed, nu 'n nieuwe zak
de wasdom van de wijn dient te verbloemen
zie 'k hoe je wankel in de steigers staat
te pronken met je euvel etiket.

Wie komt er tot zo'n vondst—een maniak,
die, vol bravoure indachtig 't dichtersvak,
onsierlijk enjamberen op ziet doemen?

Wellicht is 't akelig zo in te zoomen
op wat men naar gebruik slechts dient te roemen,
maar ook je schema is niet adequaat.

Oh, veertienregelige acrobaat,
vier uitgangen en parkerpen paraat
herschrijf ik je: sonnet, als je het redt.

Als je het redt: oh jee, procrustesbed!