In pomologenkringen heerst usance
Dat malus pumila in hoogstamhout
Haar oir met slechts een luttele distance
Het ondermaanse aardrijk toevertrouwt
(De appel valt niet ver van de boom)
Uit het archief
Utrechts sonnet
© CreativeCommons
Het najaar valt en wolken drommen samen
De vogels trekken naar het zuiden toe
Ik weet nog dat ze in de lente kwamen
En hoe de tijd vervloog, het maakt me moe
Ik weet nog dat ze in de lente kwamen
Vanuit het niets, ineens, geen mens wist hoe
Ze floten en ze krasten onze namen
En riepen op tot moord en amour fou
Ze floten en ze krasten onze namen
Het werd een drama en een hoop gedoe
Ik weet nog dat ze in de lente kwamen
En hoe de tijd vervloog, het maakt me moe
Gelukkig is er kaas en rode port
Ik eet en drink en zie wel wat het wordt.
Redacteur Jeroen van den Heuvel van de literaire website ooteoote.nl besprak dit sonnet uit onze jubileumbundel Er is light. (Dank, Jeroen!) Zijn bespreking is hier te lezen.