Warte nur, Warte nur,
G. van het Reve schetst:
Af en toe dichten, dat is
Comme il faut
Toch schrijf ik liever geen
Avondroodkundige
Diepe gesprekken in winkels
Enzo
Uit het archief
Loos alarm
Flickr.com
GODDANK gaan, zei Veronica, de cijfers naar beneden
en langzaamaan is in de wei weer alles als vanouds.
Er wordt wat minder heftig door de ouwetjes geleden,
de zon begint te schijnen en ik lust wel weer wat kouds.
Dus snel de dames Groen gebeld om in de stad te sjoppen:
die zeiden ja en riepen ook de oude dominee.
Welja, dat doet maar, bromde hij, wel goed je neus verstoppen,
want anders neem je ongemerkt toch wat corona mee.
Wij zijn gelukkig al geprikt, wij mogen nu dus stappen
gaat u maar mee, Veronica wij kennen weg en straat.
Hebt u die mondkap zelf gebreid? - Toe spaar me al uw grappen
beantwoordde Veronica de kwinkslag adekwaat.
Een parkje later zat het drietal naar het volk te wuiven
op anderhalve meter op een bankje en een stronk
toen plotseling Veronica heel hard begon te snuiven
waarna het arme schaapje plots moest niezen dat het klonk.
O jee, zeiden de dames, u mag ons niet infecteren,
u gaat – hup – naar de veearts aan het einde van de laan.
Wij laten onze dagjes uit niet door een bug versjteren.
Ons schaapje kwam er met een negatieve pee-cee-er vandaan.
Nu ijsco’s, riep Veronica – de neus klonk nog wat vol –
ik heb een lichte allergie voor ruwe schapenwol.