We zitten met een bordje op de bank
En kijken naar een culinaire strijd
Men zucht en zweet; we zien hoe ieder lijdt
Men knipt en kneedt, men hakt en roert en snijdt
De verse kruiden met een drupje drank
Mijn keuken staat ook vol met dit soort zaken
Voor elk recept heb ik een apparaat
Ik heb de scherpste messen van de straat
En kan de gekste streekgerechten maken
De crème brûlée staat weer eens zwart te roken
Mijn zóveelste soufflé is ingezakt;
De deksel van mijn Le Creuset gebroken
Geef mij maar stamppot met een bal gehakt
Een kuiltje voor de jus: heel Holland prakt
Eetteevee
- Gegevens
- Geschreven door Ben Hoogland
Uit het archief
De Warbels
I
Ze gingen naar zee in een zeef, jawel,
in een zeef al naar de zee.
Hun vrienden vonden ’t ondoordacht
maar bij winters weer en bij windkracht acht
gingen zij in een zeef naar zee!
En toen de zeef aan ’t tollen sloeg
en iedereen riep: ‘Nu is ’t genoeg!’
riepen zij: ‘Goed, groot is hij niet,
maar dat maakt ons geen sikkepit uit, geen biet!
In een zeef gaan wij naar zee!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
II
Ze zeilden weg in een zeef, jawel,
in een zeef, heel enthousiast.
Door stormvlagen voortgejaagd, mijl na mijl,
met enkel een grasgroene sjaal als zeil
en een pijp bij wijze van mast.
En iedereen zei, die hen zag gaan:
‘O hemeltjelief, ze gaan eraan!
Want de reis is lang en pikzwart is het zwerk,
zo’n zeefvaart is echt onbegonnen werk,
o hou je hart toch vast!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
III
Het water liep gauw erin, jawel,
het water liep gauw erin.
Dus ze vouwden roze vloeipapier
om hun voeten, keurig en zonder kier,
en dat speldden ze vast aan hun kin.
En ze sliepen ’s nachts in een pot van steen,
‘Wat slim hè?’ zeiden ze een voor een.
‘Hoe lang ook de reis en hoe zwart het zwerk,
dat de zeefvaart slecht afloopt dat lijkt ons sterk:
we zwalken hier naar ons zin!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
IV
Ze zeilden voort, de hele nacht,
en toen de zon verdween
toen floten en kweelden ze manezang
en hun gongslagen echoden eindeloos lang
langs de bruinige bergen heen.
‘O paukepam! Welk aangenaam lot
dat we dankzij die zeef en die stenen pot
hier heel de nacht in de maneschijn
met grasgroen zeil zo aan ’t zeilen zijn,
langs de bruinige bergen heen!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
V
Ze bezeilden de Westerzee, jawel,
naar een land van dicht donker woud.
En ze kochten een kar en een papegaai
en een pondje rijst en een bosbessenvlaai
en een bijenkorf, gonzend goud.
En ze kochten wat groene kauwen, een zwijn
en een aap met vingers van marsepein,
en veertig flessen met Jo-de-Lo
en Edammer, extra oud.
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
VI
En ze keerden weer, na twintig jaar,
na heel die lange tocht.
En iedereen zei: ‘Wat onverwacht!
Ze zijn terug van de Moordkaap, de Gordel van Smacht
en de Jammerdebammerbocht!’
En ze riepen proost en richtten spontaan
een feestbanket van gistknoedels aan.
En iedereen zei: ‘Als ik lang genoeg leef
dan ga ik ook naar zee in een zeef,
naar de Jammerdebammerbocht!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
in een zeef al naar de zee.
Hun vrienden vonden ’t ondoordacht
maar bij winters weer en bij windkracht acht
gingen zij in een zeef naar zee!
En toen de zeef aan ’t tollen sloeg
en iedereen riep: ‘Nu is ’t genoeg!’
riepen zij: ‘Goed, groot is hij niet,
maar dat maakt ons geen sikkepit uit, geen biet!
In een zeef gaan wij naar zee!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
II
Ze zeilden weg in een zeef, jawel,
in een zeef, heel enthousiast.
Door stormvlagen voortgejaagd, mijl na mijl,
met enkel een grasgroene sjaal als zeil
en een pijp bij wijze van mast.
En iedereen zei, die hen zag gaan:
‘O hemeltjelief, ze gaan eraan!
Want de reis is lang en pikzwart is het zwerk,
zo’n zeefvaart is echt onbegonnen werk,
o hou je hart toch vast!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
III
Het water liep gauw erin, jawel,
het water liep gauw erin.
Dus ze vouwden roze vloeipapier
om hun voeten, keurig en zonder kier,
en dat speldden ze vast aan hun kin.
En ze sliepen ’s nachts in een pot van steen,
‘Wat slim hè?’ zeiden ze een voor een.
‘Hoe lang ook de reis en hoe zwart het zwerk,
dat de zeefvaart slecht afloopt dat lijkt ons sterk:
we zwalken hier naar ons zin!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
IV
Ze zeilden voort, de hele nacht,
en toen de zon verdween
toen floten en kweelden ze manezang
en hun gongslagen echoden eindeloos lang
langs de bruinige bergen heen.
‘O paukepam! Welk aangenaam lot
dat we dankzij die zeef en die stenen pot
hier heel de nacht in de maneschijn
met grasgroen zeil zo aan ’t zeilen zijn,
langs de bruinige bergen heen!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
V
Ze bezeilden de Westerzee, jawel,
naar een land van dicht donker woud.
En ze kochten een kar en een papegaai
en een pondje rijst en een bosbessenvlaai
en een bijenkorf, gonzend goud.
En ze kochten wat groene kauwen, een zwijn
en een aap met vingers van marsepein,
en veertig flessen met Jo-de-Lo
en Edammer, extra oud.
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
VI
En ze keerden weer, na twintig jaar,
na heel die lange tocht.
En iedereen zei: ‘Wat onverwacht!
Ze zijn terug van de Moordkaap, de Gordel van Smacht
en de Jammerdebammerbocht!’
En ze riepen proost en richtten spontaan
een feestbanket van gistknoedels aan.
En iedereen zei: ‘Als ik lang genoeg leef
dan ga ik ook naar zee in een zeef,
naar de Jammerdebammerbocht!’
Wie weet waar, wie weet waar
toch het volk van de Warbels leeft?
Hun handen zijn blauw, groen is hun haar
en ze gingen naar zee in een zeef.
The Jumblies, Edward Lear (1812-1888)