Een goed verborgen verrassing
Gisteravond, op zijn geboortedag, werd in Amsterdam het Drs. P-plein officieus in gebruik genomen. Een duizendkoppige, uitzinnige menigte had zich voor café Quartier Putain verzameld voor deze gedenkwaardige gebeurtenis en was gelukkig voor aanvang door de ME verdreven, zodat het een gezellig onderonsje werd voor intimi, waaronder de wat meer verlopen leden van Het Vrije Vers.
Een ambtenaar die iets deed bij de gemeente (een wethouder of zoiets, wiens naam me ontschoten is) hield een toespraak die me volledig ontging omdat ik alles filmde vanaf een wankele tafel. Onder leiding van een ingehuurde dirigent ( ene Vic van de Reijt, die me later toevertrouwde dat er geen droog brood zat in dirigeren en hij er daarom een baantje bij had) zongen de aanwezigen De gezusters Karamazov en Het hart eener deerne.
Daarna werd er gedronken en kon eindelijk naar hartelust over Heinz Polzer geroddeld worden, de man, voor wie velen gesidderd hadden tijdens zijn leven. Mijn eigen verhaal, hoe hij me eens in mijn gezicht gespuwd had na een dt-fout, ging helaas verloren in de kreten van ontzetting die opstegen toen Kees Torn op een tafel sprong, zijn (slecht gewassen) T-shirt optilde en de striemen op zijn rug toonde. Ze leken me wel wat vers.
Van de samenzang maakte ik een filmopname waarbij ik in de slotregel (‘Voor de oorzaak harer zonden kon zij slechts vol deernis zijn’) inzoomde op Jan Boerstoel, omdat me dat grappig leek. Jullie zouden het vast ook grappig gevonden hebben als ik de hele zaak niet door mijn technisch inzicht gewist had toen ik de minder geslaagde foto’s verwijderde.
Het enige filmpje dat bewaard was is het internationale incident dat na afloop ontstond toen een gids die een groepje toeristen uitleg gaf, onverwacht in woede ontstak toen hij me zag.
Mensen hebben dat soms als ze me zien. Het went. Nou, dat dan maar; klik hier.
Het was een mooie dag.