Het was bij hem niet nodig om te gissen Naar wat hij had bedoeld met een gedicht, Je vroeg je ook niet af wat hij wellicht Verstopt had achter woordbetekenissen.
Een metrum, rijm, voor velen hindernissen, Zag hij juist als een doel, een soort van plicht. Met vaste vorm hield hij zijn verzen licht En wist zo onze blik vaak te verfrissen.
De dood, waar iedereen een keer voor zwicht, Die over onze levens kan beslissen, Heeft plotseling zijn blik op hem gericht.
Helaas, we zullen hem nu moeten missen En ook die strik en zijn bebaard gezicht Maar niet de poëzie van Driek van Wissen.
