Dit sonnet dat vandaag op de voorpagina prijkt, was een van mijn inzendingen voor Lichtvoetig VIII.

Op Aarde

Je zit daar negen maanden in die buik
Eerst zwem je wat, daarna ga je ook schoppen
En tegen mama's ingewanden koppen
Dat is al een miljoen jaar het gebruik

Die moederkoek is net een warme kruik
Je groei is ondertussen niet te stoppen
Het wordt daarbinnen wel een beetje proppen
Waar zit hier nou een deurtje of een luik?

Je bent eruit! Maar krijgt meteen een lel
Wat is dat licht hier fel, is dit de hel?
Je wilt weer terug naar binnen om te schuilen

Oh nee! Je bent op Aarde, blijkt al snel
Na zo'n deceptie snapt u zeker wel
Waarom een baby vaak spontaan gaat huilen



pixabay