Gedwongen tot inhuizigheid houd ik me sinds het begin van de pandemie met Russisch bezig. Om de geest scherp te houden. Inmiddels heb ik het eerste gedicht vertaald, een nonsensgedicht uit 1930 van Marshak dat ouders nog steeds aan hun kinderen voorlezen. Vorm en rijmschema heb ik gehandhaafd evenals het tijdsbeeld. De topografie is verplaatst naar Nederland. Leningrad (inmiddels weer Sint Petersburg) heet hier Amsterdam. Ik heb het vanwege de lengte in drie stukken gedeeld. Bij mijn weten is het nog nooit in het Nederlands gepubliceerd. Graag een reactie.

Knap, Otto! Ik zie de arme voor me.

(Hoezo, nonsens? Beschrijft het niet het lot van ons allen wanneer we ons allen, hier in dit ondermaanse?)