Dat veiligheidsgezeur hier in de rij
maakt dat ik hier de buren nooit content zie.
Ik trek wel naar een hutje op de hei
en kies zo zelf voor échte buurtpreventie.
Eindelijk maar eens een bezoekje gebracht aan het Nederlands Poëziecentrum dat in onze stad is gevestigd, waar mijn oog viel op een stukje papier dat tussen de boeken uitstak. Normaal zou de foto bewogen zijn door opgeborrelde emoties, maar gelukkig was de beheerder op vakantie en werd waargenomen door Bart Droog, een kil en harteloos persoon, die voor een duidelijk leesbaar kiekje zorgde. Een document humain noemen we dit.