 |
|
(vrij naar Kavafis)
De reis gaat beginnen naar Ithaca’s stranden Bezie je weg vrolijk en wens hem zeer lang Je hebt niets te vrezen, je wordt toch niet bang? ’t Is meer dan genieten van kleurrijke landen. Bespaar je de angst , - want dat is echt een schande – Voor duivels, demonen, ’t getal van het beest Die zijn hier te nimmer aanwezig geweest Je neemt immers lot en je leven in handen? Ja, wens dat je weg lang en vrolijk mag zijn De zon te zien stralen, exotische kusten, Leg aan in de havens, vier bot er je lusten En koop er geschenken heel kostbaar of klein Koop kralen van barnsteen, een kruik ambrozijn Verplaats je daarna naar Egyptische steden En leer van hun wijzen, van toen en van heden En zet je des avonds tevree aan de wijn Maar Ithaca, houd het wel steeds in gedachten Het eens te bereiken blijft nochtans je doel Geen haast echter, geef altijd toe aan gevoel Blijf tot je bejaard bent heel rustig toch wachten. Je reis gaf je steeds weer opnieuw verse krachten En Itaca lag aan de basis hiervan Je raakte al reizend steeds meer in de ban Dus over geluk heb je zeker geen klachten Al is het wat pover, het land treft geen schuld Want Ithaca is voor jou niet meer verhuld |
Ithaca (Copla de Arte Mayor)
- Gegevens
- Geschreven door Frans Woortmeijer
Uit het archief
Een spiegel een glimp
Heb ik bij Bommel echt een brug gezien?
Opeens zag ik een brug. En aan weerszijden
geen pont, die je gewoonlijk daar ziet glijden
als je aan ’t sturen bent. Een tel of tien
dat ik zo stond, aan dek, aan ’t roer geklonken,
mijn koffie koud al in de tussentijd –
laat mij daar ergens uit een andersheid
een beeld ontwaren dat mijn ogen dronken.
Opeens zag ik een brug. En aan weerszijden
geen pont, die je gewoonlijk daar ziet glijden
als je aan ’t sturen bent. Een tel of tien
dat ik zo stond, aan dek, aan ’t roer geklonken,
mijn koffie koud al in de tussentijd –
laat mij daar ergens uit een andersheid
een beeld ontwaren dat mijn ogen dronken.
Een fietsend joch. Zijn wapperende jas
over die brug, terwijl ik aan kwam varen.
Hij stapte af, hij lei een schrift in ’t gras,
over die brug, terwijl ik aan kwam varen.
Hij stapte af, hij lei een schrift in ’t gras,
en wat hij schreef zag ik dat verzen waren.
O, dacht ik, o, dat dat mijn zoon ooit was.
Pom pom, zong ik, mijn hart zal dit bewaren.
O, dacht ik, o, dat dat mijn zoon ooit was.
Pom pom, zong ik, mijn hart zal dit bewaren.
Contragedicht
Credits prentbriefkaart: F.L. Stehmann, Collectie Gelderland