Het vrije vers

 

 

 

 

Defensie oefent in ons eigen land

Je ziet soldaten door een weiland rennen

Al mumselend een achtertuin verkennen

En schuttersputjes graven in het zand

 

Een goede zaak, begrijp me niet verkeerd

Ons leger moet zijn oefeningen doen

Maar eerlijk, zijn de mannen-in-het-groen

Dit keer niet iets te goed gecamoufleerd?

 

Want naast mijn oprit staan twee coniferen

Al uren naar elkaar te salueren

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

de laatste golf zal zacht en teder zijn

en brengt bij alle mensen, jong en oud

het einde zonder moeite, zonder pijn

men zal hem zoeken zelfs, als eertijds goud

 

misschien een beeld uit mooie boze dromen

toch denken velen nu: laat die maar komen

 

Het kon de knopenventer weinig schelen

Als men zijn plastic monsters ooit zou stelen

Hij vond het echter wel behoorlijk balen

Toen dieven eens zijn stalen stalen stalen

 

 

 

Met trots mogen we heden annonceren
Dat we de 8e echt gaan vaccineren
Maar eerst de ICT implementeren
De spuiten en de flesjes registreren
En de gebruiksaanwijzing controleren
De regio’s zorgvuldig selecteren
Eens zien waar we de vrachtauto’s parkeren
Dan moeten we de brieven nog frankeren
En nieuwe medewerkers instrueren
Vervolgens rij- en looproutes formeren
Voorkomen dat men wat loopt te flaneren
Er valt nog wel wat draagvlak te creëren
Daarvoor gaan we een taskforce installeren
Met werkgroepen die mogen delegeren
Een stuurgroep kan dat weer coördineren
Met Hoofden om de zaak te fiatteren
Wanneer we alles zo gaan structureren
Zit niemand straks met de gebakken peren
En Hugo heeft zich laten inviteren
Om bij het eerste prikje te poseren
Bij voorbaat een succes dat injecteren
Dat kunnen we tevreden constateren
Straks bij het tussentijds evalueren

 

 

Zelf zijn wij niet altijd fris,
maar als dichter blijf ik hopen
dat uw voeten lekker lopen
en uw rijm niet kreupel is.

 

Gezondheid, geluk en inspiratie in 2021!

 

 

 

 

Nu twintigtwintig op z’n eind gaat lopen
Heeft men behoefte om eens om te zien
Ik ben een optimist van origine
Maar dit jaar is voor mij voorbijgekropen

 

Met Black Lives Matter, boze boeren, Brexit
De bombrieven, explosie in Beiroet
En dat je toch weer 100 rijden moet
Baudet die nu dan toch weer op zijn plek zit

 

Een president die zijn verlies niet toegeeft
O ja, een virus dat ook wat gedoe geeft

 

 

 

De waarzegster - Joshua Reynolds 1777

 

 

“Zeg Kamerlid, waar heb je deze hele kerst gezeten?”
Noch Kurt noch Cor had hem gezien. “Waar ben je toch geweest?
We dachten even dat je door het virus was gebeten.
Dan was je kerst-oud-nieuwgevoel niet echt bepaald een feest.”

 

“O kamerlid,” zei Babcia toen, “mag ik je even spreken?
Je kan hier naast mij zitten want ik heb immoeniteit.
Waarom ontvingen wij van jou geen enkel levensteken?
Je was niet bij het kerstdiner, was dat bewust beleid?”

 

“Ik ben een beetje depressief. Het spijt me van het zwijgen.
Retraites zijn nu eenmaal stil; dat is met opzet zo.
Ik kon nog voor de week van kerst een bonusplaatsje krijgen.
Geen internet of telefoon, daar in dat Drents chateau.”

 

“Wij vinden een retraite een garantie voor verveling.
Alsof je zelf bewust in quarantaine bent gegaan.”
“Nee hoor, dat niet” zei ‘t kamerlid. “Ik was op zoek naar heling.
De non-dualiteit zorgt voor een struggle-vrij bestaan.”

 

“Dat klinkt soebliem”, zei babcia. “Waarom kijk je dan verdrietig?”
“Omdat het, babcia, handelt om een egoloze staat.
De eenheid kan alleen ontstaan als ik mijn ‘ik’ vernietig,
dus als ik mijn gevoel van ‘zelf’ voor eenwording verlaat.”

 

Inmiddels ging dit Kurt en Cor hun petten ver te boven.
Maar babcia zei: “Dat is goed plan. Wat is dan jouw probleem?”
“Ach babcia, ik zou zo graag in het eenheids-zijn geloven.
Het plan voor mijn memoires echter clasht met dat systeem.”

 

“Jouw ‘ik’”, zei babcia ferm, “heeft dat dilemma zelf gesmeed.
Neem nog een bordje zur*, voor je inwendige profeet.

 

* Zur [zjoer] is een traditionele Poolse soep op basis van gefermenteerd roggebrood, die veelal op kerstavond geserveerd wordt.