Het vrije vers

 

Ik was laatst in het plaatsje Arnemuiden
U kent het van het lied en van de klok
Toen plotseling die klok begon te luiden
Zo onverwacht dat ik er haast van schrok
Wat was er loos, een schip op zee gebleven?

 

Eens even zien, wat valt hier te beleven

 

 

Het is vooral een goddelijk theater,

men laat zich graag met opium verdoven;

het toveren met brood en wijn en water,

het eeuwig leven na de dood beloven.

 

Belijdenis, profeten en mirakels,

de hoop, de liefde, offers en het zwaard,

de brandstapels, de bloedige spektakels.

De hele santenkraam. 't Is lezenswaard.

 

Maar kom niet aan met hemels en met hellen,

met maagden en met terroristendriften,

of met dat dwaze laatste oordeel vellen

op basis van die heilige geschriften.

 

Geef mij geen goden, maar de prosodie,

want mijn religie is de poëzie.

 

 

Het bergriviertje in het Eifeldal

kan bogen op bezoek van de Romeinen.

De Spätburgunder groeit hier overal,

de basis voor de droge rode wijnen.

De vakwerkdorpjes zijn de moeite waard.

De Radweg voert langs lieflijke terreinen;

je kunt hier fietsen op een ansichtkaart.

 

De Ahr stroomt onverstoorbaar door de tijd,

een goede vriend, geen stichter van gevaren.

Een vakwerkhuis staat borg voor veiligheid;

die rol vervult het bijna duizend jaren.

Wat één fatale nacht verzwolgen heeft

zijn eeuwenoude banden met de Ahr en

het oergevoel dat men hier veilig leeft.

 

 

 

Die lange zomers aan de Oosterplas

Een leven zonder grote hindernissen

Altijd met vriendjes rustig aan het vissen

Op blote voeten door het droge gras

 

Behalve toen, met Sjoerd, dat rare joch

De chaos toen we luidkeels naar hem riepen

Hij bleef maar met zijn nieuwe hengel zwiepen

Het was een woensdagmiddag, weet ik nog

 

De zuster vond de weerhaak een gigant

Ze toonde ál m’n hechtingen; ik flipte

De woorden die haar toen spontaan ontglipten:

‘Die ‘S’ daar bij jouw oor is juist charmant!’

 

Zo’n dag dat je naar oude foto’s staart

En friemelt aan die ene bakkebaard

 

 

Data en onderzoek!

Falsificeerbaarheid

Kennis ontstaat slechts

In veldwerk en lab

 

Volgens de huidige

Retro-ontkenningsgolf

Klinkt dit concept als de

Quatsch van een wap

 

 

 

 

 

Ik wilde voor mijn zoon wat Lego kopen

En Pokémon stond tevens op mijn lijst

Dat spul blijkt buitensporig hoog geprijsd

Ik ben weer snel de winkel uitgelopen

 

M’n zoon bleef echter zeuren, dreinen, drammen

En dus besloot ik Intertoys te rammen

 

 

‘Alle stekheid op ’n gokje’

zei de man die zich versprak

‘Alle gokheid op ’n stekje’

herstelde hij met schijngemak

‘Alle stokheid op een gekje’

wrong hem dieper in de prak

‘Alle stokgek op ’n heidje’

zette hem opnieuw voor kak

maar ‘alle hekstok op ’n geitje’

was ’t waar z’n tong op brak.

 

 

 

Dat ik haar in de J. P. Coenstraat zag
Betreur ik nu al jaren, elke dag
En niet omdat ik met haar ben getrouwd
Maar goeie God, wat was die straatnaam fout

 

 

 

Allerlei ophef zeg!

Vlammende socialites

(Zelden ontvankelijk

Voor ironie)

 

'Allerlei Ontucht' blijkt

Pedofilielectuur

Brandstapel! Roept nu de

Demo(n)cratie

 

 

Geregeld bibbers van de kou

De weergod was ons vaak onwillig

Vooral de julimaand was grillig

Maar minder grillig dan mijn vrouw

 

Te weinig zon, te weinig blauw

Het was een zomer van de truien

Vooral augustus had veel buien

Maar minder buien dan mijn vrouw

 

De zomer eindigt, ben ik bang

Wat eerder dan de overgang

 

 

Was hij een Sisyphus?

Onvermoeid voorvechter

Grote vernieuwer der

Griekse muziek

 

Zingende banneling

Vaderlandslievende

Parlementariër

Zorba de Griek

 

 

 

Niet te geloven,

alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
grootse dronkenschap,
stervende bloemen,
de zilverwitheid van een berkenstam,
daar ben ik werkelijk hard in.

Maar een derderangshotel in september,
waar alles zoop en naaide,
in vochtige bedjes, nee.

 

 

 

De man en de vrouw in hun bed

Ze waren als tieners bezopen

Toen vol van verwachting en pret

Zij stiekem naar boven toe slopen

 

De vrouw in het bed met haar man

Met jaren kalibertje tropen

Houdt An toch nog steeds van haar Jan*

Maar tot in de dood zal hen slopen

 

Een bed en een man en een vrouw

Het leven doet eindeloos hopen

Op blijvende liefde en trouw

Maar tranen doordrenken de slopen

 

 

*Houdt Jan toch nog steeds van zijn An