Het vrije vers

 

 

Wie zijn bepalend voor mijn levensloop?
Misschien degenen die mijn leven sturen:
familie, goede vrienden, naar ik hoop.
Wie zijn bepalend voor mijn levensloop?
Wie maakt je humanist of xenofoob?
Of heb ik mijn karakter van nature?
Wie zijn bepalend voor mijn levensloop?
Misschien de genen die mijn leven sturen.
 

 

Wat betekenen onze namen? Het antwoord op die vraag is vaak te vinden in onze dialecten. Het Limburgs blijkt een rijke informatiebron. In dit geval het Woordenboek Heels - Nederlands van Léon Janssen.


Limburgse woordenschat!
Eerste betekenis
Trump staat voor kerkklok
De kleinste van al

Onlangs aan toegevoegd:
Duizelingwekkende
Sprekende galmklok
Vol heilloos gebral

 

 

(cancelvers)

Ze stap-ten stee-vig door het wit-te land
De fer-me jong-ens. En de kan zei ´kloek!´
Ze droe-gen klomp-jes en een war-me broek
Zo lie-pen Daan en Dik-kie hand in hand

Het huisje in de sneeuw - het klinkt charmant
Ik heb mij echter al die tijd vergist
Want W.G. van de Hulst blijkt een racist
´Een witte mantel…´ ziet u het verband?

Ik cancel Van de Hulst en zijn roman
Het kan nu echt niet meer, die Kloek Kloeks Kan

 

Koolrabi, snijbiet, winterpostelein
Zijn zaken die niet weg te krijgen zijn
Zelfs rijmen op dit spul is een gedoente
Ik wil het hele maal vergeten, groente

 

 

 

 

We gingen naar het circus in Carré.
Mijn vader smoesde wat bij het loket,
waarna we prompt opzij werden gezet.
Wellicht had hij te weinig centen mee?

 

Een heer, zwaarwegend, maakte zijn entree.
Kneep in mijn wangen, lachte, wenkte met
zijn hand. Een man in rood livrei met pet
kwam aanlopen, zijn pak vol goud lamé.

 

Hij opende de erelogedeuren:
wij waren hier het hooggeëerd publiek.
De wangenknijper bleek de directeur en

 

mijn opa was tot vrijkaartjes in staat.

Uit de orkestbak schalde zijn muziek,
de circuspaarden dansten op zijn maat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De spin zit in zijn web in Luik

en voelt nu vlinders in zijn buik,

want in een web iets verderop

verschijnt een knappe spinnenkop,

gestoken op het geelbruin lijf

van o zo’n sierlijk spinnenwijf.

 

Hij spint een extra fijne draad

en weet dat zij hem gadeslaat.

Geen zee is hem nu nog te hoog.

Hij pinkt naar haar met ieder oog

en hoopt dat zij eens naar hem lacht,

terwijl hij nijver verder ragt.

 

Hij demonstreert zijn evenwicht,

het lijf op één poot opgericht.

Dat beurt voor beurt op alle acht,

een staaltje van beheerste kracht.

Hij toont haar dan een vliegenlijk,

het grootste uit zijn schimmenrijk.

 

Het kruisspinvrouwtje evenwel

beziet zijn druistig ‘show don’t tell’.

Zij gaapt en kijkt nogal blasé

en denkt: Wat moet ik daar nu mee?

Zij is die aandacht wel gewend

en valt niet zomaar voor een vent.

 

Zij is een echte polyglot,

niet eentje die je gauw bedot.

Zij kent het wereldwijde web

en gaat slechts voor de volle mep.

Nou ja, zo’n ventje, leuk wel hoor,

maar ach, wat koopt ze daar nu voor?

 

Zij stamt uit een notabel nest,

gewend aan slechts het allerbest.

Zij vindt die spinnenman wat sneu,

hij past niet goed in haar milieu.

En dat gedrag, zo ondermaats!

Dat heeft totaal niets delicaats.

 

Maar ja, dat grootkruis op zijn rug

vergeet ze waarlijk niet zo vlug.

Zijn poten zijn ook fraai geleed

en wat te denken van zijn kleed?

Ze kijkt het toch nog even aan,

een afspraak heeft ze toch niet staan.

 

De spinnenkerel ruikt een kans

en vraagt haar nu ten spinnendans.

De tarantella kent hij goed,

hij knielt voor haar vol overmoed.

‘Nou ja’, zegt zij, ‘vooruit dan maar.

Eén dansje vind ik geen bezwaar.’

 

Hij is bepaald geen twijfelkont

en spint haar zwierend in het rond.

Hij denkt: Wat fijn dat ik haar heb.

Ik voel mij als een spin in ’t web.

Nu straks een ‘ragtime’ tot besluit,

dan wordt zij vast mijn spinnenbruid.

 

Zij vindt het toch wel heel erg fijn

om dicht bij deze vent te zijn.

Hij danst zo heerlijk, kijkt zo blij.

Ze laat hem nu wat dichterbij.

De jongste is zij ook niet meer

en moeder worden moet een keer.

 

De spin kan zijn geluk niet op,

een grijns verbreedt zijn mooie kop.

Hij staat nu alleszins paraat

en deponeert zijn kostbaar zaad

voorzichtig in de juiste voor

en gaat er als een haas vandoor.

 

Want tot zijn grenzeloos verdriet:

kalm nagenieten gaat nu niet.

Hij redt zich dus het vege lijf

door weg te vluchten van dit wijf,

want op ‘de daad’ volgt vaak een moord,

het was ook dit keer kantje boord.

 

Maar in het najaar keert hij weer

en zoekt hun vrijplaats van weleer.

Hij sluipt en spiedt als een spion

en zo ontdekt hij een cocon,

daarin zijn gelig glanzend kroost

en dat is toch een hele troost.

 

Hij denkt: Dat was bepaald niet slecht,

zo’n duizend eitjes zijn gelegd.

Die zitten nu nog op een kluit,

maar komen in het voorjaar uit.

En hij beseft vlak voor hij sneeft:

Ik heb toch niet voor niets geleefd.

 

 

 

fijn badderen zonder geluid

ik laat dus de bubbels graag uit

ze snappen het nooit, mijn besluit

de rust van de stopstelling

 

er springt een meneer in het bad

hij slaat op de knop en het spat

ik ben hem onmiddellijk zat

de herrie, een topkwelling

 

hij heeft daarbij praten als doel

ik sla hem direct op zijn smoel

er druppelt wat bloed in de poel

een man met een kopzwelling

 

ik ben van nature niet wreed

mijn rustige bad na gezweet

geen deining, geen bubbels, geen keet

het kwam in een opwelling

 

 

 

 

En zit! En zit! En zit nou alsjeblieft!
En lig! En lig! En anders opgetieft!
Mijn oude hond was toch een stuk meegaander
Maar deze, tja... dat is een Duitse Staander

 

 

 

 
Een steur creëert een pausportret
Hij voelt zich 'Warhol', dolle pret
Als hij zich op zijn doeken stort
Is dat naast kunst met recht een sport
Hij is uniek en geen poseur
Een authentieke popartsteur

 

ik heb tot aan mijn twaalfde jaar geduimd
genotzucht die geen duimbreed wilde wijken
met duimen draaien kon je niets bereiken
nu word ik met uw duimpjes goed gepluimd

mijn versjes zijn van top tot teen gelogen
ik heb ze er volledig uitgezogen

clipartmax.com

 

Hoe schobbejak en aterling
de sfeer van hoop die er nog hing
versmoorden in belediging
van al de werelds vrije landen

de lage lust om aardmetalen
en schaarse sjieke mineralen
uit slagveldlijken weg te halen
deed horkse hebzucht in hen branden

die ijdele oranje zot
hij waant zichzelf de wapengod
en dobbelt doodleuk met ons lot
het laat de vrije wereld vrezen

waar moet het nu met ons naar toe
het Kremlin is nooit oorlogsmoe
de Yank die raast en tiert “screw you”
verwacht ook niets van de Chinezen

de democraat in ons is dood
de vrijheid kan zo bij het schroot
de mens stemt liefst voor een despoot

Europa zit straks ook op blaren
we gaan terug naar duistre jaren

 

 

Stel dat er nimmer nog een lente komt
waar zouden dichters dan wel over schrijven?
Thans zijn een aantal onder hen verdomd
geneigd om hieromtrent te overdrijven.

Terwijl ik mijnerzijds toch veeleer zweer
bij grijze luchten barstensvol met vlokken
en fraaie landschappen bij winterweer
die zowel jong als oud naar buiten lokken.

Hoe zalig is’t rond deze tijd van ‘t jaar
met vrouw en kind en kat bijeen gezeten
een schnaps ter hand, knusjes rondom de haard,
te weten dat straks hutspot wordt gevreten.

 

 

Ik denk nog vaak terug aan toen,
die lange zomerdagen.
Wat waren we verliefd en groen.

Ik zag je plots in dat plantsoen,
maar durfde niets te vragen.
Ik denk nog vaak terug aan toen.

Je gaf me toen mijn eerste zoen,
terwijl we daar zo lagen.
Wat waren we verliefd en groen.

Je komt soms in een visioen,
ik hoor je lach bij vlagen.
Ik denk nog vaak terug aan toen.

Ik moet het met dit droombeeld doen.
Ach laat het nooit vervagen.
Wat waren we verliefd en groen.

Ik ben al jaren met pensioen.
Je hoort mij heus niet klagen,
maar toch denk ik nog vaak aan toen.
Wat waren we verliefd en groen.

 

 

 

 

 

‘Weet je nog van vroeger?’ zei de Snepel tot de Knork.
‘Mooi waren die tijden, toen ik Lepel was, jij Vork.
Ieder in z’n vakje in de keuken in de la,
duidelijke taken: ik de soep en jij de sla.
Goed, het was niet altijd even prettig met die Messen
maar bij het spaghetti-draaien boekten we successen
en wat was het dan weer zalig zwemmen in het sop,
na tomaat-met-kaas-geklonter knap je daarvan op.’

‘Ja,’ zuchtte de Knork, ‘ik kan er soms nog wel van dromen.
Ach, was toen maar niet die enge magiër gekomen,
die Yodocus York, om hier een voorstelling te geven.
Eerst heeft hij de tafel in de rondte laten zweven,
toen behekste hij ons twee, verwrong ons, vliegensvlug –
krommerds zijn we nu, malloten. Wie buigt ons terug?
Waar zou hij gebleven zijn, Yodocus York, die hork?
Niemand wil toch eten met een Snepel of een Knork?’