Het vrije vers

 

De Parmaham is schreeuwend duur
Dat komt door varkenspest
Die crisis in de conjunctuur
Wordt steeds meer manifest
Salami, coppa of guanciale,
Is wat ik meestal nam
Maar al wat ik nog kan betalen
Is Lidl-schouderham

 

Zelfredzaamheid wordt nu gepropageerd.
Weet u in noodgevallen wat te doen?
Hebt u nog brandhout en een noodrantsoen
voor als u wekenlang in huis kampeert?

 

Ook mij is deze noodzaak niet ontgaan:
ik kocht een wintervoorraad boeken aan.

Een man langs de lijn, hij oogt stram en gebogen

Zijn kleinzoontje geeft weer een pass met gevoel
Een doelpunt. De ouders, gejuich en gejoel
Bij hem heeft een schokje zijn been licht bewogen

 

Zo heeft hij daar alle supporters bedrogen
Want dat hij die knikker liefst zelf had geraakt
En daarmee de winnende goal had gemaakt
Dat zag je alleen aan het kind in zijn ogen

 

Jong grut en alle vier ADHD’er,
als ik wil dichten, krijst er wel een uk.
Ik word steeds minder schrijver, meer corveeër,
nooit tien minuten werken aan één stuk.

 

Hoe moet ik omgaan met mijn deadlinejuk?
Ik heb geen heidehut, geen onderzeeër,
ik ben verdorie vader, geen ME’er,
op welke leeftijd worden ze gedweeër?

 

Gedoe in plaats van dichterlijk geluk:
de eerste, tweede, derde, vierde druk.

 

 

Een wolf sprak in de Efteling:

‘Het Sprookjesbos is niet mijn ding.

Men schildert mij daar af als smiecht

die geitenkindertjes bedriegt

en meisjes opvreet voor de lol.

Daar heb ik dus mijn buik van vol!’

 

Haar knappe snoet, de tanden hagelwit.
Haar kersenrode lippen en haar haren.
Haar ogen waar ik in moet blijven staren.
En dan die borsten, ongekend van snit.

 

Haar gulle lach, haar sierlijke gebaren.
Hoe zij beweegt, wat zit zij vol met pit!
Wat nu? O lieve, goede God ik bid
dat U mij tot haar minnaar wilt verklaren.

 

Nu opent zij haar mond, ik hoor haar stem.
Is zij nou schor of zit een stemband klem?
Zij lijkt zo net een oude koffiemolen,
een knarsend wiel, een schuivend vrachtje kolen.
Die aanslag op mijn oren brengt verdriet.
Och Heer, verhoor mijn bede toch maar niet.

 

Uit: De ballade van WIllem Weesje

 

 

 

“Viriele man, zoekt mooie jonge meid

Voor nu, voor lang, voor ’s nachts en overdag

Geen eendagsvlieg, geen fake, ik ben bereid

Ervoor te gaan. En jij? Mijn gulle lach

Staat wijd en zijd bekend. Ik ben royaal

Geef graag een rondje in de kroeg, mijn borst

Is breed, ik ben gespierd, geen jan modaal

En iemand die zijn leven niet vermorst

Ik hou van reizen, spanning, avontuur

Loop graag romantisch met jou langs het strand

Daarna een goed glas wijn bij knappend vuur

En ’s nachts lig ik het liefste hand in hand”

 

“Dat is hem,” dacht Carina, “blanke pit

Maar ruwe bolster, ruige blonde lokken

Een jonge god uit wilskracht opgetrokken

Een bronzen stem waarin verlangen zit”

 

Zij schreef. Ze spraken af bij café Zwart

Zo kwam zij in contact met Maarten ’t Hart

 

 

 

Er is er steeds één die met Kerstmis
Bepaalt welk gerecht het perverst is
Een gast zoals Kees
Want Kees eet geen vlees
Die eet principieel slechts een gerstdis

 

 

Haagse voortvarendheid!

Nieuwe bestuurscultuur
Hupsen en hopsen
Van onmin naar rel

Dit kabinet is met
Acceleratievaart
Stuurloos verdwaald op
De Highway to hell

 

 

 

een domme gans uit Valkenswaard

liep stage in de ruimtevaart

hij zou beslist zijn naam herstellen

nu hij bij ESA af mocht tellen

hij voelde zich een hele oen

van tien naar nul bleek niet te doen

 

 

Zelf stem ik ieder jaar weer op duetten
Op Paul en Art maar ook op Don en Phil
Nick Cave en Kylie, Jennifer en Bill
Ik blijf ze steevast in mijn lijstje zetten

Wie ook de Top 2000 mogen halen?
Naast Brood en Vrienten hoop ik BLØF en Geike
Maar wie er bovenaan mijn stemlijst prijken
Zijn List & Shaffy met hun Pastorale

Dan heb je nog het duo Loes & Piet
Mijn buren draaien luid hun levenslied
De hele nacht, ik kan er niet meer tegen

Ik doe het raam en ook mijn waffel open
En schreeuw: zijn jullie helemaal bezopen!?
Zo hebben zij toch ook mijn stem gekregen...

 

 

 

 

 

Er is een tijd die nog geen tijd is

Waar licht verjaart zonder getal
Waarin de ruimte altijd wijd is
Het is slechts wachten op de knal

 

 

Er komt een tijd dat dieren praten
De aarde wordt een toverbal
Als alles heel is zonder gaten
En oorlog slechts een grensgeval

 

 

Als alle takken kunnen lopen
De wind door alle draden waait
Een kwast zichzelf in verf zal dopen
En film alleen om stilte draait

 

 

In herinnering aan Inge Boulonois

 

 

 

De handelaar zoekt naarstig naar een markt,

in trek is de Chinese plastic prul,

maar wat verdien je aan dat tientjesspul?

Geld moet niet sijpelen, maar grof geharkt.

 

De oudjes in ons land zijn welgesteld,

maar ook reumatisch, slecht ter been en dovig,

en, minstens zo belangrijk, goedgelovig:

zijn prooi, zolang ze niet zijn uitgeteld!

 

Hij prijst zich aan als boomerwinkelier:

een binnens- en een buitenshuisrollator,

een infraroodverwarmingsradiator,

een robothondje als gezelschapsdier.

 

Zijn doelgroep is niet snel te oud voor koop:

zolang er leven in zit, is er hoop.

 

 

 

 

 

Tevreden keek hij toe vanaf het dek

Hij had dit ooit zo uitgestrekte woud

Getransformeerd tot ark van pijnboomhout

En daarna waterdicht gemaakt met pek

 

De zondvloed kwam, het schip was goed in trek

Vooral de houtworm leek er zeer vertrouwd

Maar was dit toevluchtsoord wel goed gebouwd?

De lakmoesproef doorstaan: geen enkel lek!

 

De ark zat tot de nok toe volgestouwd

Met krokodillen en hun grote bek

Ja, zelfs giraffen met hun lange nek

Al zaten zij wel krap en wat benauwd

 

Die dag werd één soort echter uitgewist

Het T-rex tweetal had de boot gemist.

 

 

 

Geachte burger, wees niet langer bang
Er is iets slims al noemt men het onecht
Het handelt heel precies bij elk gevecht
En gaat bij dreiging zelfs zijn eigen gang

Het is veel meer dan wat ik van een tank denk
Ik stel u voor aan  Leopard de Denktank

 

 

Ik schets u het leven van Billy the Kid

De jongen was goed voor een twintigtal moorden

Hij was dan ook ‘Wanted’ in talloze oorden

Nou ja, u begrijpt wel, het ventje had pit

 

Een loopbaan als deze dient tijdig gestart

Het liegen en stelen dat lukte al aardig

En ook de revolver hanteerde hij vaardig

Hij schoot op zijn twaalfde een man door het hart

 

Hij werd op het stelen van kleding betrapt

En moest het cachot in, dat zou hem wel leren

Maar denk nu maar niet dat dat hem iets kon deren

Hij is toen gewoon door de schoorsteen ontsnapt

 

Een leven van vluchten lag in het verschiet

Hij ripte het leger, stal zadels en knollen

Hij werd weer gesnapt maar opnieuw, zonder dollen,

Vermocht hij te drossen, die sluwe bandiet

 

De veeboer John Tunstall gaf Billy een baan

En dus leek het tij zich ten goede te keren

Tot aan het moment dat afgunstige heren

De ranch overvielen, toen was het gedaan

 

Want Billy zwoer wraak, hij vermoordde het stel

Men vormde een posse om Billy te vatten

Old Sheriff Bill Brady was een van die ratten

Maar Billy zond Brady subiet naar de hel

 

Er werd nu een dot van een premie beloofd

Voor wie onze held in de tang wist te nemen

Ach god nog aan toe, o wat had ie problemen

Als rat in de val en een prijs op z’n hoofd

 

Hij werd toen gepakt, voor de rechter geleid

Die oordeelde grif dat ‘the outlaw’ moest hangen

En tot dat moment bleef hij stevig gevangen

Welnu, zult u denken, dat werd wel eens tijd

 

Maar Billy ontsnapte, geloof het of niet

Zijn beide bewakers benam hij het leven

Hij stal rap een merrie, je zag hem nog even

En dan was hij foetsie tot veler verdriet

 

Een ‘oldtimer’ zag hoe hij allen ontvlood

The Kid stoof de stad uit, geheel ongeschonden

Hij vond ook een schuilplaats, maar werd toch gevonden

Pat Garrett die zag hem en dat werd zijn dood

 

Maar net eenentwintig en dan al gesneefd

The Kid ligt nu tussen twee vrienden begraven

Hij heeft nooit behoord tot de wereld der braven

Maar godallemachtig wat heeft ie geleefd

 

een blauwe maandag was ik zanger van een grootse band
we waren aan de Schelde waar we uren mochten spelen
daar stond ik fier als frontman van de Band die niemand kent

 

we hadden druk geoefend en we zouden harten stelen
maar in een show vol branie keek ik tegen ruggen aan
het deed ons verder weinig want ze waren niet met velen

 

bij ‘Twèfel en de spèt’ zag ik de eerste mensen gaan
waarna een stel bij ‘Binne bùitûh’ stilletjes ging mokken
ik wist, de Band die niemand kent, wordt onrecht aangedaan

 

‘Ut âhwe strandhùis’ maakte dat een jongen wilde knokken
bij ‘Al ut liefs ùit Londe’ keek een clubje gasten suf
die ‘Hardâh, dan ik hebbe ken’ met stille trom vertrokken

 

de show was ongekend, alleen de zaal had niet veel puf
ze konden hier geen Haags waarderen, zelfs geen Haagse Bløf