- Gegevens
- Geschreven door Nico Scheepmaker
WikiMediaCommons
Het feit dat ik in Holland ben geboren,
en bovendien precies in Amsterdam,
bewijst toch wel dat ik ben uitverkoren:
ik kreeg de hamvraag en ik won de ham.
Een ander wordt geboren in Vietnam
of raakt bij voorbaat in Algiers verloren,
maar ik, die zo terloops ter wereld kwam,
mag rustig tot de blijvertjes behoren.
En ook het tijdstip was perfect gekozen:
te jong voor crisis, oorlog en verzet.
Wat dat betreft zat ik dus ook op rozen,
want niemand gaf mij later een brevet
van onvermogen in het goede of boze.
Mijn leven is een aangenaam verpozen,
een ander krijgt de schillen en de dozen.
Op 5 april 1990 overleed (sport)journalist, dichter en columnist Nico Scheepmaker
'Een bllijvertje' komt uit zijn bundel Hopper's Holland (1973)
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
Pixabay
Wat voelen wij elkaar uitstekend aan,
mijn vrouw en ik, een half woord kan volstaan.
Soms vindt ze mij een beetje te lichamelijk,
dan zeg ik: ‘Was dit onbe?’ en zij: ‘Tamelijk.’
- Gegevens
- Geschreven door Niek Kalberg
Pixabay
We hebben het een weekje aangezien
In onze doorzonwoning met z'n allen
Maar het is ons toch niet zo best bevallen
Dat had u ook al aangevoeld misschien
Natuurlijk heeft u het heel zwaar gehad
Dat vluchten en een tijdje niet te eten
Maar hier bij ons dat moet u niet vergeten
Haal je dat haar na afloop UIT het bad!
Wij hebben u heel hartelijk onthaald
Toch waren er een massa ergernissen
Die dwongen ons helaas dit te beslissen
We kregen er ook nauwelijks voor betaald
Dus pak uw schaarse spullen maar weer in
Vandaag vertrekt u uit ons Spijtgezin
De eerste spijtgezinnen melden zich bij de gemeenten
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
WikimediaCommons
We worden dagelijks misleid,
de leugen wordt gewiekst verspreid.
Verwarring en onzekerheid,
want wat is fabel, wat is feit?
Dus maak ik van mijn plan gewag.
We kiezen met elkaar een dag
waarop beduvelen niet mag.
Van nu af, zo de wereld wil,
geen nepnieuws meer op 1 april.
- Gegevens
- Geschreven door Bart Adjudant
Wikimedia Commons
Ik heb een stinkendrijke oude oom
Nooit last van tegenslagen of gestrem
Ik drink mijn koffie zwart, hij met veel room
Als ik moet reizen pak ik vaak de tram
Hij heeft een limousine met veel chroom
‘Koop ook zo’n auto’ raadt hij mij ad rem
Hij luncht bij De Librije, zonder schroom
Uit eten is voor mij de gele M
- Gegevens
- Geschreven door Frits Criens
Wiikimedia Commmons (bew. RK)
De wolf, een vrome abt in pelgrimskleed
Werd biddend voor het raam van moeder geit
Door al haar zeven dochters woest verleid
Zijn trieste lot was dieronterend wreed
De oude geit, een heidens, vals secreet
Verbleekte bij het zien van zijn habijt
Waarna de helleveeg in blinde nijd
De dienaar Gods in beide ballen beet
Met slettenpraatjes bleef het mekkerkorps
Hem eeuwenlang genadeloos betichten
Van kwaad waarvoor de goegemeente huivert
Pas deze tijd heeft hem van blaam gezuiverd
Al wil niet ieder voor de feiten zwichten,
Voor wolvenvrienden is dat typisch dorps
- Gegevens
- Geschreven door Manuel van Baarsen
Wikicommons
Hoe hij z’n woorden overspatieerde,
fungeerde als een psychische sedatie.
Hij was een man die eenheid aspireerde,
een aanval categorisch riposteerde
en glom bij elke persrede-ovatie.
Zoals hij steeds zijn narratief serveerde,
lijkt oorlog net een vredesoperatie.
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
commons.wikimedia.org
Mijn levensloop begon niet al te prettig,
ik had een buitenechtelijke start,
kind uit een one-night-stand en dus onwettig,
een lelijk eendje, een geval apart.
ik had een buitenechtelijke start,
kind uit een one-night-stand en dus onwettig,
een lelijk eendje, een geval apart.
Het blijft je heel je leven achtervolgen,
als buitenbeentje van het brave kroost,
het maakte me verdrietig en verbolgen,
ik snoepte en versnaperde als troost.
als buitenbeentje van het brave kroost,
het maakte me verdrietig en verbolgen,
ik snoepte en versnaperde als troost.
De partner die ik vond was medelevend,
ja, wij obesitasten zij aan zij.
Ik vond het ondersteunend en hoopgevend,
tezamen melk en honing, koek en ei.
ja, wij obesitasten zij aan zij.
Ik vond het ondersteunend en hoopgevend,
tezamen melk en honing, koek en ei.
De avondtafel werd ons koninkrijk,
zij is al net zo’n fastfoodgrootverbruiker.
Zelfs medisch zijn we ongeveer gelijk:
zij diabetes en ik basterdsuiker.
zij is al net zo’n fastfoodgrootverbruiker.
Zelfs medisch zijn we ongeveer gelijk:
zij diabetes en ik basterdsuiker.
- Gegevens
- Geschreven door Inge Boulonois
In navolging van Frank van Pamelens cryptonnet maakte ik dit puzzelsonnet. Een printklare versie in pdf staat HIER voor u klaar! Als de puzzel goed is opgelost, vormen de letters a t/m i een dichtvorm van n vierregelige strofen.
Wie ook een puzzel wil ontwerpen: na het nodige geknobbel met potlood en gum op ruitjespapier, leent de tabelmodus van Word zich daar prima voor!
De oplossing komt volgende week.
Wie ook een puzzel wil ontwerpen: na het nodige geknobbel met potlood en gum op ruitjespapier, leent de tabelmodus van Word zich daar prima voor!
De oplossing komt volgende week.
- Gegevens
- Geschreven door Jaap Bakker
Illustratie I.Boulonois
1
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
2
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij,
maar vast ook wel door het gebrek aan een -ine.
Je bent wat je eet, zo verzekert men mij.
Voor nachtrust en angstbeheer L-theanine;
voor weemoed en ongemak kruid van Sint-Jan;
voor lever en hersens een pil Lecithine.
Wat amfetamine voor vlam in de pan;
wat Cariprazine bij wanen en stemmen;
wat Alabastine voor huid spik en span.
Een neut om mij ook niet te veel af te remmen.
Zo loop ik voortdurend mijzelf in te lijven:
Een tabula rasa vol kuilen en klemmen.
Je brein en je lijf moet je zelf gaan beschrijven.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
3
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven,
want dagelijks wordt mijn geweten gewist,
omdat ik zo graag in het heden wil blijven.
Voortdurend verdringend, historienudist,
in eeuwige zon van onzinnige zen,
een oververhitte relaxfetisjist.
"De mens die bestaat, is de mens die ik ben",
wordt non-stop beleden, verdichtend mijn Eden,
alwaar ik hardnekkig mijn afkomst ontken.
Er blijkt in het heden geen tijd te besteden,
Want telkens is weer het momentum voorbij
en ben ik pardoes in 't verleden vergleden.
Och heden, ik holde in zijnsrazernij.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
4
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
Ik filosofeer en ik reminisceer
en sta in de kracht van mijn zelfpeinzerij.
Ik imagineer en ik evalueer;
ik spiegel, ik wik, en ik doe dat bestendig.
Ik argumenteer en ik weet wat niet meer.
Ik ben, al beschouwend, niet zen, maar ellendig
en wis en warempel mijn zelftherapeut.
Nu eerst maar eens wandelen, denk ik behendig.
Ik hoop dat beweging het malen wat stuit
en ben in het voetspoor van Scherder gekropen.
Het loopt mij wat om, een uitnemend besluit!
Het slottafereel wordt geen op-, maar ontknopen,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
5
Omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
zoals je met pasgekocht schoeisel moet doen,
leer ik, integrerend, met zelfbeklag copen.
Het leven begrijp je pas na je pensioen
en ondanks de weelde van geestwetenschappers
verklungelt mijn leven, daar wringt hem de schoen.
Want welke malloot gaat met nieuwbakken stappers
een wedstrijdje rennen? Een onbesuisd streven?
Vermetelheid troef of iets tamelijk dappers?
Op voorhand maakt inleefvermogen bedreven.
Dat lijkt niet onnuttig, nog vers uit het ei.
Helaas is het niet zo gesteld met het leven.
Zodra je geboren bent, ben je er bij.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
6
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Straks loop ik nog door in die rotcryptogrammen
of spring ik in paardensprong mij weer voorbij.
Ik moet als een blinde mijn speelveld bedammen.
Het schaken wel beu, ga ik honderden stukjes
eerst traag, dan gejaagd in hun samenhang rammen.
De hoekjes, de kantjes, op kleur in hun plukjes.
Ik pas en ik meet en desnoods ga ik slaan.
Ik vorder gestaag en heb zelfs wat gelukjes…
De klus is geklaard, concludeer ik voldaan,
maar toch heeft de puzzel nog één plekje open.
Het tafelblad grijnst door die leegte mij aan.
Ach, spelenderwijs met de molens gelopen…
Ik tob me door bakken vol bietensiropen.
7
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
verman me: ik wil toch geen knol voor citroen?!
Zo laat ik me maar eens wat learnings verkopen.
Een cursus resilience op mijn blazoen;
modules balansen en mindless ontstressen;
de welzijnsformules uit driepuntssermoen.
Ik preste mezelf tot vereiste successen.
Zo ben ik enorm met benul begenadigd
en heb ik mijn lesdorst genoeg kunnen lessen.
En nu mijn profiel van LinkedIn is verzadigd
en bergen van wellness aan mij zijn beloofd,
dan blijkt er toch iets in mijn zelfbeeld beschadigd.
Het had moeten lukken, ik héb me gesloofd…
Al baggerend snel van illusies beroofd.
8
Al baggerend snel van illusies beroofd,
verken ik de ruimte voor nieuwe ideeën
en leer ik een dienstig gebed uit mijn hoofd.
Och, geef mij de moed zodat wij met ons tweeën
ons zelfbeeld gaan houwen tot aan onze dood
en dat we niet horen bij al te gedweeën
die lukraak aanvaarden, het hoofd in de schoot;
die lijdzaam gaan toezien hoe alles verkabbelt
en over ze heen stroomt als stront in de goot.
Ze zijn als een dijk van de rattten beknabbeld
en laten het water meanderend lopen.
Ze hebben intussen hun dagen verbabbeld.
Ook ik heb, al kniezend, geen meter gekropen.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
9
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Ik zou dus zo onderhand slim moeten zijn;
nou allesbehalve, ik voel me bezopen.
Want actiebereidheid, dat lijkt dan wel fijn,
maar soms moet een mens ook eens stoppen met vechten,
geheel met Fransiscus' gebeden in lijn.
De kunst is om telkens de vraag te berechten
of lijdzaam-, dan werkzaamheid voorkeur geniet.
En dagelijks moet ik dat pleit weer beslechten.
De binnenstebonje gaat op de limiet.
Ben ik nog wel steeds met mijn ego verloofd?
Ik sta aan de zelfkant, verrijkt, doch failliet.
Mijn innerlijk heeft me een kooltje gestoofd.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd.
10
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
maar mogelijk is die gespletenheid nuttig,
want dubbelbesnuggerd is immers het hoofd.
De lijdzame echter, is nogal pietluttig;
de werkzame meestal wat kort door de bocht
en vindt dus die ander kleinburgerlijk truttig.
De lijder in mij redeneert erg doorwrocht
en boomt over alles aleer te beslissen.
De strijder vindt dat dan weer veel te gezocht.
Hij wil uit zijn aard dat geneuzel gaan dissen
en haat vanzelfsprekend beleidspessimisme,
wat hij in die lijer zo graag zou gaan missen.
En wegens dit dubbelspelautomatisme
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
11
Ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme,
tenzij ik het stop met een monsterverbond,
de rollen bepaal in dit zelfmasochisme?
We striemen elkaar op de kop en de kont.
Je zal toch niet zien dat mijn hart hier vereelt,
terwijl ik er zelf bij te folteren stond?
We hebben de hersenen keurig verdeeld.
een afspraak hierover was spoedig beklonken
en zo zijn de ego's toch beiden gestreeld.
Op oneven dagen mag strijder gaan pronken
Daarna mag de lijder, zoals hem beloofd.
Die ander blijft dan in gedachten verzonken.
Maar heb ik nu echt alle haren gekloofd?
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
12
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Die bakkes vol rimpels oogt uiterst gespannen.
Op Instagram heb ik een prijs uitgeloofd.
O, mensen met dartele photoshopplannen
en kunde van maskers en filtermagie,
wie kan dat duel van mijn tronie verbannen?
Ik kijk naar de pogingen; al wat ik zie:
gegunde verdunning, de kloofjes wat vaag.
De banden verwisseld, doch niet het chassis.
Zo zit ik nog steeds met dat hoofd in mijn maag
en kokhalzend zucht ik; en ik vergewis me
van alles wat ik op mijn aangezicht draag.
Ik wil het maskeren, maar nee, ik vergis me:
verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
13
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme
Wat brengt mij uiteindelijk dit soort gepluis?
Ik gun mij nog één keer een flink shot verfrisme.
Vervolgens verhuis ik mij fluks naar een kluis,
probeer er te aarden en weer te onthechten
van al het gewemel, gezemel, gesuis,
neem afstand van allerlei wereldgerechten
en vast er mijn maag en mijn darm uit het lijf:
mijn geest moet in staat zijn mijn lichaam te knechten.
De slotsom na dit heremietenverblijf
wordt samengevat in een fraai aforisme
(waarmee ik nochtans geen geschiedenis schrijf):
"Het zelfzoekend worden is zijnsrealisme".
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
14
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Inmiddels ben ik nu het speuren wel beu,
dus basta maar eens met dat egotoerisme.
Gefilosofeer als hiervoor is, hoe sneu,
alleen maar wat tijdverdrijf, bermrecreatie
voor lui uit het intelligente milieu.
Mijn zelf blijkt in wezen een soort van relatie
tot eeuwig intern dialectisch gevaar
dat nimmer mag stranden in stabilisatie.
Dit achterwaarts wetend, nu voorwaarts dan maar!
Een trektocht van tranen in tachtig bedrijven:
Dus achter mijn neus aan, geen navelgestaar!
Ik zal deze krans van mijn tabula wrijven;
ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Meestersonnet
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
al baggerend snel van illusies beroofd.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
2
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij,
maar vast ook wel door het gebrek aan een -ine.
Je bent wat je eet, zo verzekert men mij.
Voor nachtrust en angstbeheer L-theanine;
voor weemoed en ongemak kruid van Sint-Jan;
voor lever en hersens een pil Lecithine.
Wat amfetamine voor vlam in de pan;
wat Cariprazine bij wanen en stemmen;
wat Alabastine voor huid spik en span.
Een neut om mij ook niet te veel af te remmen.
Zo loop ik voortdurend mijzelf in te lijven:
Een tabula rasa vol kuilen en klemmen.
Je brein en je lijf moet je zelf gaan beschrijven.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
3
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven,
want dagelijks wordt mijn geweten gewist,
omdat ik zo graag in het heden wil blijven.
Voortdurend verdringend, historienudist,
in eeuwige zon van onzinnige zen,
een oververhitte relaxfetisjist.
"De mens die bestaat, is de mens die ik ben",
wordt non-stop beleden, verdichtend mijn Eden,
alwaar ik hardnekkig mijn afkomst ontken.
Er blijkt in het heden geen tijd te besteden,
Want telkens is weer het momentum voorbij
en ben ik pardoes in 't verleden vergleden.
Och heden, ik holde in zijnsrazernij.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
4
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
Ik filosofeer en ik reminisceer
en sta in de kracht van mijn zelfpeinzerij.
Ik imagineer en ik evalueer;
ik spiegel, ik wik, en ik doe dat bestendig.
Ik argumenteer en ik weet wat niet meer.
Ik ben, al beschouwend, niet zen, maar ellendig
en wis en warempel mijn zelftherapeut.
Nu eerst maar eens wandelen, denk ik behendig.
Ik hoop dat beweging het malen wat stuit
en ben in het voetspoor van Scherder gekropen.
Het loopt mij wat om, een uitnemend besluit!
Het slottafereel wordt geen op-, maar ontknopen,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
5
Omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
zoals je met pasgekocht schoeisel moet doen,
leer ik, integrerend, met zelfbeklag copen.
Het leven begrijp je pas na je pensioen
en ondanks de weelde van geestwetenschappers
verklungelt mijn leven, daar wringt hem de schoen.
Want welke malloot gaat met nieuwbakken stappers
een wedstrijdje rennen? Een onbesuisd streven?
Vermetelheid troef of iets tamelijk dappers?
Op voorhand maakt inleefvermogen bedreven.
Dat lijkt niet onnuttig, nog vers uit het ei.
Helaas is het niet zo gesteld met het leven.
Zodra je geboren bent, ben je er bij.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
6
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Straks loop ik nog door in die rotcryptogrammen
of spring ik in paardensprong mij weer voorbij.
Ik moet als een blinde mijn speelveld bedammen.
Het schaken wel beu, ga ik honderden stukjes
eerst traag, dan gejaagd in hun samenhang rammen.
De hoekjes, de kantjes, op kleur in hun plukjes.
Ik pas en ik meet en desnoods ga ik slaan.
Ik vorder gestaag en heb zelfs wat gelukjes…
De klus is geklaard, concludeer ik voldaan,
maar toch heeft de puzzel nog één plekje open.
Het tafelblad grijnst door die leegte mij aan.
Ach, spelenderwijs met de molens gelopen…
Ik tob me door bakken vol bietensiropen.
7
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
verman me: ik wil toch geen knol voor citroen?!
Zo laat ik me maar eens wat learnings verkopen.
Een cursus resilience op mijn blazoen;
modules balansen en mindless ontstressen;
de welzijnsformules uit driepuntssermoen.
Ik preste mezelf tot vereiste successen.
Zo ben ik enorm met benul begenadigd
en heb ik mijn lesdorst genoeg kunnen lessen.
En nu mijn profiel van LinkedIn is verzadigd
en bergen van wellness aan mij zijn beloofd,
dan blijkt er toch iets in mijn zelfbeeld beschadigd.
Het had moeten lukken, ik héb me gesloofd…
Al baggerend snel van illusies beroofd.
8
Al baggerend snel van illusies beroofd,
verken ik de ruimte voor nieuwe ideeën
en leer ik een dienstig gebed uit mijn hoofd.
Och, geef mij de moed zodat wij met ons tweeën
ons zelfbeeld gaan houwen tot aan onze dood
en dat we niet horen bij al te gedweeën
die lukraak aanvaarden, het hoofd in de schoot;
die lijdzaam gaan toezien hoe alles verkabbelt
en over ze heen stroomt als stront in de goot.
Ze zijn als een dijk van de rattten beknabbeld
en laten het water meanderend lopen.
Ze hebben intussen hun dagen verbabbeld.
Ook ik heb, al kniezend, geen meter gekropen.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
9
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Ik zou dus zo onderhand slim moeten zijn;
nou allesbehalve, ik voel me bezopen.
Want actiebereidheid, dat lijkt dan wel fijn,
maar soms moet een mens ook eens stoppen met vechten,
geheel met Fransiscus' gebeden in lijn.
De kunst is om telkens de vraag te berechten
of lijdzaam-, dan werkzaamheid voorkeur geniet.
En dagelijks moet ik dat pleit weer beslechten.
De binnenstebonje gaat op de limiet.
Ben ik nog wel steeds met mijn ego verloofd?
Ik sta aan de zelfkant, verrijkt, doch failliet.
Mijn innerlijk heeft me een kooltje gestoofd.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd.
10
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
maar mogelijk is die gespletenheid nuttig,
want dubbelbesnuggerd is immers het hoofd.
De lijdzame echter, is nogal pietluttig;
de werkzame meestal wat kort door de bocht
en vindt dus die ander kleinburgerlijk truttig.
De lijder in mij redeneert erg doorwrocht
en boomt over alles aleer te beslissen.
De strijder vindt dat dan weer veel te gezocht.
Hij wil uit zijn aard dat geneuzel gaan dissen
en haat vanzelfsprekend beleidspessimisme,
wat hij in die lijer zo graag zou gaan missen.
En wegens dit dubbelspelautomatisme
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
11
Ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme,
tenzij ik het stop met een monsterverbond,
de rollen bepaal in dit zelfmasochisme?
We striemen elkaar op de kop en de kont.
Je zal toch niet zien dat mijn hart hier vereelt,
terwijl ik er zelf bij te folteren stond?
We hebben de hersenen keurig verdeeld.
een afspraak hierover was spoedig beklonken
en zo zijn de ego's toch beiden gestreeld.
Op oneven dagen mag strijder gaan pronken
Daarna mag de lijder, zoals hem beloofd.
Die ander blijft dan in gedachten verzonken.
Maar heb ik nu echt alle haren gekloofd?
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
12
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Die bakkes vol rimpels oogt uiterst gespannen.
Op Instagram heb ik een prijs uitgeloofd.
O, mensen met dartele photoshopplannen
en kunde van maskers en filtermagie,
wie kan dat duel van mijn tronie verbannen?
Ik kijk naar de pogingen; al wat ik zie:
gegunde verdunning, de kloofjes wat vaag.
De banden verwisseld, doch niet het chassis.
Zo zit ik nog steeds met dat hoofd in mijn maag
en kokhalzend zucht ik; en ik vergewis me
van alles wat ik op mijn aangezicht draag.
Ik wil het maskeren, maar nee, ik vergis me:
verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
13
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme
Wat brengt mij uiteindelijk dit soort gepluis?
Ik gun mij nog één keer een flink shot verfrisme.
Vervolgens verhuis ik mij fluks naar een kluis,
probeer er te aarden en weer te onthechten
van al het gewemel, gezemel, gesuis,
neem afstand van allerlei wereldgerechten
en vast er mijn maag en mijn darm uit het lijf:
mijn geest moet in staat zijn mijn lichaam te knechten.
De slotsom na dit heremietenverblijf
wordt samengevat in een fraai aforisme
(waarmee ik nochtans geen geschiedenis schrijf):
"Het zelfzoekend worden is zijnsrealisme".
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
14
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Inmiddels ben ik nu het speuren wel beu,
dus basta maar eens met dat egotoerisme.
Gefilosofeer als hiervoor is, hoe sneu,
alleen maar wat tijdverdrijf, bermrecreatie
voor lui uit het intelligente milieu.
Mijn zelf blijkt in wezen een soort van relatie
tot eeuwig intern dialectisch gevaar
dat nimmer mag stranden in stabilisatie.
Dit achterwaarts wetend, nu voorwaarts dan maar!
Een trektocht van tranen in tachtig bedrijven:
Dus achter mijn neus aan, geen navelgestaar!
Ik zal deze krans van mijn tabula wrijven;
ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Meestersonnet
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
al baggerend snel van illusies beroofd.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
- Gegevens
- Geschreven door Hendrikje de Koning
ClipArtKey
We zagen het als teken van protest
Toen Mollie ons trakteerde op een torte
Een punt voor elk van ons, zij at de rest
Ze meed gezondheidspraatjes als de pest
Omdat ze liever smikkelde dan sportte
Een punt voor elk van ons, zij at de rest
Ze meed gezondheidspraatjes als de pest
Omdat ze liever smikkelde dan sportte
- Gegevens
- Geschreven door Frits Criens
Tekening Walter Crane
Roodkapje had aan iedereen de pest
Ze leed aan wolvenvrees, net als haar oma
Die last had van een vochtlek naast haar stoma
En positief op tyfus was getest
De wolf was zeer menslievend en modest
En had sinds kort een eerstehulpdiploma
Hij vond het oudje, bijna dood, in coma
Zijn snelle hulp werd hem helaas funest
De snotmeid, door haar valse geest gedreven
Heeft sluw de woeste jagersman misleid
Met sprookjes over ongehoord geweld
Die heeft het dier standrechtelijk geveld:
Roodkapje leeft nu voort in eeuwigheid
Een wolf moet eeuwig vrezen voor zijn leven
- Gegevens
- Geschreven door Bart Adjudant
publicdomainvectors.org
Het rommelt aan de Europese grens
Nu Putin Oekraïne bombardeert
Al ben ik best wel een empathisch mens
Mij raakt het niet, al vind ik het verkeerd
Ik zie die arme mensen in zo’n land
Daar voel ik heus wel medelijden mee
Toch lees ik liever nu niet meer mijn krant
En zet het nieuws snel af op de tv
Want zeg nou zelf, wat zou ik kunnen doen
Wat helpt zo’n demonstratie op een plein
Het gas gaat toch maar zo niet op rantsoen
Pas dan zouden wij echt de dupe zijn
Ik zit gewoon met vrienden aan de dis
En pak de fles en schenk ons nog wat bij
Ontspan me want het allerbeste is
Nog altijd rustig blijven, volgens mij
- Gegevens
- Geschreven door Jaap Bakker
Pixabay
Ik had achteraf bij mijzelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
- Gegevens
- Geschreven door Otto van Gelder
Pixabay
Soms springt de kater op het toetsenbord
en slaat daar puur hermetisch aan het dichten
liefst in de vorm van cryptische berichten
waar hij het hele beeldscherm vol mee stort
Misschien doe ik het arme beest tekort
door hem van onvermogen te betichten
en schetst hij geniale vergezichten
van hoe het schrijven in de toekomst wordt
Helaas voor hem is mijn geduld snel op
en dwing ik hem een nieuwe plek te zoeken
omdat er iemand op een antwoord wacht
De ingehouden woede op zijn kop
rechtvaardigt het vermoeden van wat vloeken:
genadeloos en onwaarneembaar zacht
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
Pixabay
Ik ga maar niet meer naar dat worstelpand,
waar ik reeds velen naar het leven stond.
Het zwembad wil me niet meer hebben, want
ik raak vaak medezwemmers en de rand.
Niet hygiënisch, steeds zo’n spartelwond!
Ik vrees dus dat het iets gezapigs wordt,
iets solitairs ook, met mijn korte lont.
Nu slenter ik wat in mijn eentje rond,
heel eufemistisch heet dit ‘wandelsport’.
- Gegevens
- Geschreven door Hendrik te Paske
Wikiedia.Commons
Ik stem dit keer niet op de Democraten
Want ook al ben ik lid van die partij
De fractie droeg er vorig jaar aan bij
Dat fietsers de Kapelstraat gaan verlaten
Men is gezwicht voor horecabelangen
Had weinig oog voor fietsbereikbaarheid
De stad is een vitale schakel kwijt
De coalitiedwang bleef bij mij hangen
Dus ging ik nu de Stemwijzer proberen
Met wel een uitslag die er niet om loog:
Bij Christenunie scoor ik net zo hoog
En die verkoos de fietsers niet te weren
Gaat één zo'n stommiteit mijn stem bepalen?
Ja, zo wens ik mijn kiezersgram te halen
In Apeldoorn was de Kapelstraat de enige fietsverbinding die het zeer langgerekte centrum-voetgangersgebied kruiste. Dat verliep jaren zonder problemen tot horecaondernemers in die smalle straat terrassen gingen exploiteren.
- Gegevens
- Geschreven door Patty Scholten
Pixabay
We lopen door de poort, langs de banieren
en zien hun koppen, uit de rots bevrijd.
Ze turen peinzend in de eeuwigheid
en rond hun hoofden zweven vale gieren.
Zeshonderdduizend motorrijders vieren
een Harley-reünie rond deze tijd
en lopen met of zonder motormeid
hier op Mount Rushmore stoer te passagieren.
Verlate hippies met nog wilde haren,
die kreten als WORK SUCKS op T-shirts dragen,
terwijl ze naar hun presidenten staren.
De dag erna zien we ze terug als heren
op weg naar huis, bike in een aanhangwagen,
tattoos verborgen onder nette kleren.
Deze dag herdenken we Patty Scholten 25 januari 1946 - 15 maart 2019
Uit: Bizonvoeten – reisgedichten – Uitg. Atlas 2004
- Gegevens
- Geschreven door Arjan Keene
Er is een plaats gemaakt van bordkarton,
er is een deur die niet meer opengaat,
er staat een muur omheen van goudbrokaat,
er hangt een klok waar ooit de tijd begon.
er is een deur die niet meer opengaat,
er staat een muur omheen van goudbrokaat,
er hangt een klok waar ooit de tijd begon.
Daar lag mijn hart te kloppen in een steeg,
daar kende ik de naam op elke zerk,
daar kuste ik een meisje bij de kerk,
daar leerde ik van klappen die ik kreeg.
daar kende ik de naam op elke zerk,
daar kuste ik een meisje bij de kerk,
daar leerde ik van klappen die ik kreeg.
Ik was er laatst weer, voor het eerst in jaren.
De muur was weg, de deur had zich verhangen,
het meisje was verliefd, verloofd, verlangen,
de klok had scheuren waar de wijzers waren.
De muur was weg, de deur had zich verhangen,
het meisje was verliefd, verloofd, verlangen,
de klok had scheuren waar de wijzers waren.
Uit het archief
Keuls sonnet
Ursula, een maagd uit Keulen
U heeft vast van haar gehoord
Werd met elf keer duizend maagden
Eerst verkracht en toen vermoord
Dus wat nieuwjaarsnacht gebeurd is
Is voor vrouwen wel niet fijn
Maar toont ook weer aan dat mannen
Echt wel iets veranderd zijn
Ja, als vrouwen afstand houden
Zeg een meter of vijf, zes
Wordt het voor hen net zo veilig
Als in landen van IS
Alle vrouwen in de pas?
Angela, wir schaffen das!