Het vrije vers

de zon begroet me met haar lentestralen
het jaarlijks ritueel gaat zo van start
de plas ligt aan mijn voeten, stil en zwart
maar geen getreuzel, niet meer langer dralen

 

de knopen in mijn schouders zijn verward
door de seizoenen die mijn geest verschralen
en als ik spring, na héel diep ademhalen
slaat mij het water ijskoud om het hart

 

mijn hersens knallen pijnlijk uit mijn kop
beloning wacht, het juk moet afgegooid
dus ik zet door en bikkel, unverfroren

 

mijn lichaam soebat, smeekt, gebiedt me: stop!
een paar minuten…dan ben ik ontdooid
en als die Venus op haar schelp: herboren!

 

Met plichtsbetrachting, liefde en geduld
heb ik om staat en koning te plezieren
royaal op tijd mijn fiscusformulieren
volledig en naar waarheid ingevuld.

 

Ik geef met dit gedicht maar vast een hintje:
ik vind dat ik wel recht heb op een lintje.

 

niets luchtigs valt mij in, geen zin, geen woord
van vrolijkheid of spot, zelfs niet van lust
geen fraaie muze die mij even kust
mijn bede om haar gunst wordt niet gehoord

 

voor inspiratie doe ik haast een moord
maar beter dat ik in mijn lot berust
al wordt mijn dichtersvuur nu wel geblust
helaas, maar anders word ik zwaar gestoord

 

een goede mop zou echt mijn redding zijn
dan krijgt geen ramp ter wereld mij nog klein
dus wie o wie vertelt een meestergrap

 

maar laat maar lekker gaan die goede mop
er woedt een storm van beelden in mijn kop
een inspiratie waar ik niets van snap

 

Desnoods geweld
Zo luidt zijn radicale thema
Desnoods geweld
Zo schreeuwt in hem de stoere held
Vier rookbommen conform het schema
Maar eerst een rookworst van de Hema
Desnoods geweld

Wie ben je toch om dit te kunnen doen
Om willekeurig slachtoffers te maken
Jezelf en zoveel anderen te raken
Een dodend vreemdelingenlegioen

 

Zing - vecht - huil - bid - lach - werk en bewonder
Niet zonder ons

 

 

 

 

De smaak van het seizoen is wat ik zoek.
Rond Sinterklaas snoep ik graag pepernoten,
met Kerstmis kluif ik aan kalkoenenpoten,
op Koningsdag eet ik oranjekoek.

 

Met Pasen wordt het ook weer watertanden:
een heerlijk reisje naar de Paasei-landen.

 

Ter plaatse kennen knappe papen
De kunst van ’t aanpappen met knapen
Dus klinkt er in Sint Oedenrode
Des avonds vaak een roeden ode

De dames krijgen heel wat te verstouwen:
het Brexitdrama van Theresa May,
Anne Hidalgo treurt bij de vlammenzee
in haar Parijse Onze-Lieve-Vrouwe.

 

En dan de Oude Dame uit Turijn:
een Mokumse kwajongen kreeg haar klein.

 

Na een ingreep kreeg te Well
een zeer vermogend luizenstel
tot hun vreugd een flinke zoon
en een meisje, lief en schoon
hiervan deed PRIVÉ onthulling:
RIJKELUISWENS IN VERVULLING

De tweede serie is nu afgelopen
Opnieuw de thema's stevig aangezet
Ook nu weer foute grappen tot en met
Maar hierbij blijft het dan wel mag ik hopen

 

Of plantte toch die slotzoen van juf Ank
De wortel van een nieuwe Klimoprank?

 

 

 

 

Een boekenworm genaamd Chantelle
verlangde naar meer leesplezier.
Leergierig had het letterdier
genoeg van dagboek of novelle.

 

Ze struinde in de boekenkast
en las er één van ene P.
Een doctorandus, jeminee!
wat humoristisch was die gast.

 

Scanderend uit zijn Révisé
trok zij er door haar vrolijkheid
een ongebonden partner mee.

 

Ze krulden samen van jolijt
want midden in de arrenslee
daar hadden zij voor ’t eerst gevrijd.

 

 

In Artis heeft een kangoeroe
zich aangesloten bij MeToo
nu men haar pasgeboren kind
een echte knuffelbaby vindt.
Ze sprak: ‘Ik vind het ongepast
als iemand in mijn buidel tast.’

Lege light verse-zetel
Waar blijft de roerganger?
Jaap van den Born, toch
geen emeritaat?

 

Jij wordt gemist met je
zeemanskunstvaardigheid.
'k Hoop dat je snel
op de achterplecht staat!

 

© Inge Boulonois

 

 

Turen naar vogeltjes
Wind-in-de-rug-gevoel
Of heel de dag
In de rook op de bank

 

Niets gaat er boven dit
Emeritaatsgevoel
Nu al terugkomen?
Nee, ik bedank

 

© Jaap van den Born

 

Minerva's uil is neergestreken
in 't land waar koning Ezel balkt.
Minerva's uil is neergestreken
en heeft de vredesduif verschalkt.

 

Minerva's uil is neergestreken
ten teken dat de avond valt.
Hier heeft zijn kroost naar uitgekeken
dat hatelijke leuzen schalt.

 

Trollen loeren, heksen dansen,
vampiers gaan naar bloed op jacht,
rovers grijpen gauw hun kansen;
koud en duister is de nacht.

 

Minerva's uil is neergestreken.
De wolf die lacht zijn tanden bloot.
Maar weldra zal de dag aanbreken
en kraait de haan in 't morgenrood.

 

Nog groene veldslak wilde dichter zijn
Bevlogen broedde hij op vloeiend rijm
Met schrijfgerei bestaand uit louter slijm
Besloeg zijn levenswerk slechts één kwatrijn

 

 

Heb ik bij Bommel echt een brug gezien?
Opeens zag ik een brug. En aan weerszijden
geen pont, die je gewoonlijk daar ziet glijden
als je aan ’t sturen bent. Een tel of tien
dat ik zo stond, aan dek, aan ’t roer geklonken,
mijn koffie koud al in de tussentijd –
laat mij daar ergens uit een andersheid
een beeld ontwaren dat mijn ogen dronken.

 

Een fietsend joch. Zijn wapperende jas
over die brug, terwijl ik aan kwam varen.
Hij stapte af, hij lei een schrift in ’t gras,

 

en wat hij schreef zag ik dat verzen waren.
O, dacht ik, o, dat dat mijn zoon ooit was.
Pom pom, zong ik, mijn hart zal dit bewaren.

 

 

 

Contragedicht

 

Credits prentbriefkaart: F.L. Stehmann, Collectie Gelderland

 

 

(c) foto Ellen Lamberts

 

Het was een prachtige, zonnige, bijzondere en als altijd warmbadderige middag in het steeds fraaier wordende Almelo (ondertussen, een weetje, reeds opgevrolijkt met maar liefst vijftien muurgedichten). In het bijzijn van vele aanwezigen, de als altijd geweldige wedstrijdorganisatie, de juryleden, alsmede ook prominenten als Wobke Wilmink, Jean Pierre Rawie, Ivo de Wijs, Jan Boerstoel, Jan J. Pieterse, Peter Knipmeijer en Theo Danes als gastdichter van deze editie, werd de poëzie en het lichte vers beluisterd en bejubeld. Er werd veel gelachen, er was pianomuziek, er werd in mooie momenten ook stilgestaan bij het recente overlijden van Patty Scholten.

 

Het was een middag om niet snel te vergeten, zeker ook omdat onder de gelauwerden twee en een halve Vrije Versers aanwezig waren, waarbij Remko Koplamp het wel heel erg bont maakte in de stoet, want hij won. Hanneke van Almelo (alias Hendrikje de Koning) zong haar bijdrage bijzonder fraai in Bes majeur, ook in een andere toonsoort was het overigens ongetwijfeld fraai geweest. En de hierboven genoemde half slaat op de wederhelft van Remko, Anneke Haasnoot, zij werd zevende vlak achter Hendrikje. Of eigenlijk voor, in die zin dat de top tien met toenemende spanningsboog aan bod komt. Hulde, driewerf!

 

(Uw verslaggever was ook des avonds aanwezig bij de eveneens als altijd fantastisch verzorgde dis, en reed na warme gesprekken en vele anekdotes voldaan en met een overtollige hoeveelheid genutttigde wijn geheel onverantwoord huiswaarts en miste door geblokkeerde afslagen en een andere wedstrijd op de radio diverse routepunten. Maar dit terzijde.)

 

Bij Claudia

 

Ik wist niet wat me nog te wachten stond
Toen ik na heel wat schroom en aarzeling
Voor ’t eerst bij Claudia naar binnen ging 
Gelukkig bleek mijn bangheid ongegrond

 

ik gaf mij over aan haar vaardigheid
Voelde haar vingers strijken langs mijn nek
En door het laken heen haar warme plek
Ik deed mijn ogen dicht, vergat de tijd

 

Totdat ik opschrok uit mijn dromerij
Met rood gekleurde konen gaf ik traag
Ietwat bedeesd nog, antwoord op haar vraag
“Wat korter graag, de oren mogen vrij”

 

Remko Koplamp

 

 

Vroeg of laat

 

De eerste keer dat ik die warme lach
van dichtbij in jouw ogen zag
ging er een wereld open.
Ik wist niet wat me nog te wachten stond
en stond genageld aan de grond;
ik kon alleen maar hopen.

 

De eerste zuigeling in ons gezin
kwam goedgemutst de wereld in;
zo ook haar beide zussen.
We wisten niet wat ons te wachten stond;
opeens liepen er tieners rond.
Wat als ze wilden kussen?

 

Het eerste teken dat mijn lichaam gaf
van eindbestemming kist en graf
heeft reeds wat metgezellen.
Ik weet niet wat me straks te wachten staat,
maar merk het vast wel vroeg of laat.
Dan zal ik even bellen.

 

Hanneke van Almelo

 

ZWAVELTUIN

 

Ik wist niet wat me nog te wachten stond
Toen ik de moederschoot was uitgegleden
Van vieze broek en borstrok naar het heden
Van brabbeltaal en rijm naar grote mond
Van kind naar man en naar een echtverbond
Vol Calvinisme, kerkgang en gebeden
Ik wist niet wat me nog te wachten stond
Toen ik de moederschoot was uitgegleden
Steeds vaker snoerde vrouwlief mij de mond
Op zondag heb ik trouw het vlees gesneden
Toch ging het mis in onze Hof van Eden
Die bleek een tuin te zijn op zwavelgrond
Ik wist niet wat me nog te wachten stond
Toen ik de moederschoot was uitgegleden

 

Anneke Haasnoot