Vanmorgen sloeg een bericht mij uit het lood
Waarop mijn oog toevallig was gevallen.
Het kwam keihard mijn hersens binnenknallen
En bracht me korte tijd in ademnood.
Je weet het: elke dag gaan mensen dood,
Ze vallen door zijn zeis bij duizendtallen.
Maar toch, als jonge mensen ons ontvallen
Dan voelt dat als volslagen idioot.
De zoon van schrijver Adri van der Heijden
-Zo stond het in de ochtendkrant gedrukt-
Is plotseling uit ’t leven weggerukt.
Zijn ouders zijn gedoemd voortaan te lijden,
Het ‘leven in de breedte’ lukt niet meer
Want zo’n verlies doet alle dagen zeer.
Uit het archief
Van de bovenste plank
Er ligt een gedicht op de bovenste plank
Te hoog en nog niet voor het grijpen
Het hoort echt te kloppen qua metrum en klank
En moet dus nog eventjes rijpen
Het loopt hier en daar nog wat kreupel of mank
De dichter probeert het te slijpen
Opdat het niet klinkt zoals kattengejank
Wanneer ze die nachtelijk knijpen
De volgende dag is het eindelijk klaar
En dan mag de lezer het lezen
Al blijkt het qua inhoud niet moeilijk of zwaar
Het mag er wel degelijk wezen
Hoe light het ook is het zit knap in elkaar
Terecht wordt de maker geprezen
(Uit de nieuwe bundel Terwijl de tijd )