In memoriam Teddy Scholten
Een niet bepaald aantrekkelijk ideetje
Dat ons vervult met wanhoop en met smart,
Ons somber maakt, onzeker of verward
De een heel veel, de ander slechts een beetje:
Ooit slaakt een mens zijn allerlaatste kreetje
En stroomt het laatste bloed weg uit zijn hart.
De weg voert naar het eind vanaf de start
Want dood gaat iedereen een keer, dat weet je.
Zo sta je opgewekt een lied te zingen
En weet wat jij met zoete stem beweert
Van Frankrijk uit tot velen door te dringen.
Zo ben je drieëntachtig en verweerd,
Zijn lied en prijs nog slechts herinneringen.
Zo word je op een maandag gecremeerd.
Uit het archief
Bij het overlijden van Gerrit Kouwenaar
Geen huivering voor blijken van ontroering
de witste kamer heeft niet veel te janken
om ogen wasgoed dat om zeep geholpen is
De laatste klinkers vallen kleine schilfers ijs
Er is nog iemand wil iets zeggen, weinig zintuig
heeft hier woorden voor, laat liggen, niet te rapen
stilte stuitert voor wie wachten, spat uiteen
in krachtig suizen, zachte tikken, zoemend sluiten,
langzaam knikken, even zien dat het niet klopt
In falend licht wordt vlees ontmand
blijft slechts de rest deels ongehoord
en wacht