De weide reikt tot aan de waterkant –
een weelderig tapijt van gras en kruid.
Het regent lichtjes en het zacht geluid
verdiept de vrede van het stille land.

Dan drijft de wind de wolken voor zich uit,
het licht doet met zijn kracht zijn woord gestand
en strooit met zonneschijn uit gulle hand –
het groen fleurt op, een witte kwikstaart fluit.

En ik sta aan het hek en mag ervaren
dat de natuur soms los lijkt van de tijd:
zij wil zich in het heden openbaren

in vormen die zij voor mijn oog bereidt.
Het zonlicht speelt op zachtgestemde snaren
en raakt mijn ziel met tegenwoordigheid.

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Afwijzing

Dorsimbra weet me niet echt te bekoren
Ze klinkt als een verkeerd gespannen trom
Een valse fluit, hees hijgende tenoren
Een doedelzak die kreunt van ouderdom

Gekunsteld allegaartje
Zee van ruis
Nepsirene
Op een plastic rots

Al klinkt haar naam wel spannend en exotisch
Daardoor alleen word ik nog niet verleid
Nee, was dit vers een vrouw dan stond wel vast:
Dorsimbra weet me niet echt te bekoren