Soms schrijf ik verzen om te zwijgen
van iets waarvoor geen schrijven baat,
van iets dat wij steeds gratis krijgen,
al doen wij of het niet bestaat.

Het is dat knagen dat wij voelen
wanneer de klok op vijven staat:
een dood café, met lege stoelen,
nog geen beweging op de straat

en lege glazen, buiten één
halfvol met giftig koolzuurwater,
een ziedend hoofd, een slapend been,
en op de loer een ferme kater.

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Marteling




Ik belde de politie, 1-1-2
Er klinkt gekrijs, gekreun, kom snel, maak voort
Er wordt gemarteld, erger nog ... gemoord
Nee nee, dit is beslist geen barenswee

Gelukkig viel het achteraf wel mee
Een potje vrouwentennis op TV