~Zeg jongen even geen gedoe, we gaan naar Opa Hein~
~Me neus, daar ga ik niet naar toe, die ouwe sjaggerijn~
~Ach joh, het is nu vaderdag, kom op, we doen het maar
En heus het kost je niet je kop, die ene keer per jaar~
~Ga maar alleen, ik ga niet mee, te lezen valt er niets
Al had hij enkel ~De Privé~, dat is tenminste iets
En zijn TV die is kapot, nu al een jaar of vier
Dus ik verveel me daar dan rot en daarom blijf ik hier
Vertel me ook eens en passant wat ik die brombeer geef
Een bosje anjers of een plant, een flesje aftershave?~
~Je weet dat -ie geen bloemen moet, dat geld is weggegooid
En aftershave is ook niet goed, hij scheert zich bijna nooit~
~Een paar pantoffels dan misschien, ja, dat zal hem wel lijken
Want over kouwe voeten kan -ie uren zitten zeiken~
Uit het archief
Violossimo
Het meisje is een jaar of zes
en speelt heel leuk viool.
Ze gaat nu al een poos op les,
beheerst knap de triool.
Haar vader groots van ijdelheid,
daarbij gefortuneerd,
ziet wond’ren in de kleine meid.
Zij wordt geadoreerd.
Dus geeft hij haar op heur verjaar
een prachtig instrument.
Een eeuwen oude Stradivaar.
Hij kijkt niet op een cent.
Zijn dochter blijkt niet bijster blij
met dat wat pa haar gaf:
~Zo’n tweedehands is niets voor mij,
kon er geen nieuwe af?~