Ik zat laatst in mijn achtertuin te zonnen
En dacht vol afkeer aan de à propos
Als vorm vind ik dit nieuwtje maar zozo
Maar was er wel spontaan al aan begonnen
Daar moet ik me voor schamen, ben ik bang
Maar och, het is van geen belang
Uit het archief
Op een platluis
Wanneer je hitsig bent geweest
Met een matrone, goed bevleesd
Dan komt het jeukende tempeest
Dat platluis heet
Hij wordt om één ding zeer gevreesd:
Zijn overbeet
Zoals matrozen aan de mast
Klampt hij zich aan je schaamhaar vast
En deze ongenode gast
Betaalt geen huur
Nee, voor zijn kriebeloverlast
Betaal jij duur
Dus ga je driftig in de weer
Met carboleum, zeep en teer
Al doet deze remedie zeer:
Men moet toch wat
Je maltraiteert je jongeheer
De zaak ligt plat
Met zalf tot aan je heiligbeen
Heb je dan weer het rijk alleen
Omdat de laatste neet verdween
Dan is het feest
Maar hou het feestgewoel bij één
Genoeg gebeest
Nou was deze dag bijna voorbijgegaan zonder dat we aandacht geschonken hadden aan de Schotse dichter Robert Burns (1759-1796), de naamgever van de Burns stanza, een versvorm zoals hierboven te lezen is.
En dat terwijl het vandaag zijn sterfdag is.
Zoals de scherpzinnige lezer al begrepen heeft bestaat een couplet uit 6 regels met het rijmschema aaabab, waarbij a viervoetig is en b tweevoetig.
Geen vorm om hysterisch van te worden, oké, en zelfs niet door Burns bedacht (het stond eerder bekend als standard Habbie, naar Habbie Simpson (1550-1620), de 'Piper of Kilbarchan') maar zeer populair gemaakt door Burns, die een voorliefde voor de dierenwereld had, zoals blijkt uit titels als To a Mouse en To a Louse, hoewel hij ook het leerzame To a Haggis schreef.
To a Louse (waarin hij zich 16 coupletten lang opwindt over het gedrag van een luis, die hij tijdens een kerkdienst waarnam op de hoed van een voor hem zittende dame) is wel zijn bekendste en om hem te eren schreef ik dus Op een platluis.
Het schrijven hiervan heeft helaas zoveel tijd in beslag genomen zie ik nu, dat zijn sterfdag tóch ongemerkt voorbijgegaan is en gisteren was.