De meeste mensen lijken na te streven
wat in hun ogen zo belangrijk lijkt
dat al het doodgewone ervoor wijkt:
ze worden door ambities voortgedreven.
Maar wat er aan het einde van het leven
van echt belang is – als je beter kijkt –
is niet wat je uiteindelijk bereikt
maar wat je ervoor op hebt willen geven.
Zo’n oproep om te leven in het heden,
daar is al veel papier mee vol geluld.
Toch ben ik, om een zeer speciale reden,
met dit gedicht persoonlijk wél tevreden.
Opnieuw heb ik, met eindeloos geduld,
een bladzij voor mijn bundeltje gevuld.
Uit het archief
P-remière
We eindigen daar, waar het begon
In1939 begon Heinz zijn studie in Rotterdam en was in 1941 verantwoordelijk voor de opheffing van het Rotterdamsche Studenten Corps door een de Duitsers onwelgevallige publicatie. Na zijn gevangenisstraf week hij uit naar Zwitserland en vertrok van daaruit in 1944 als vrijwilliger naar het bevrijde Parijs met een rodekruiscolonne.
Hij hield zich na de opheffing hiervan een poos in leven als barpianist voor Amerikaanse soldaten. Na zijn terugkeer hervatte hij zijn studie in Rotterdam en werd secretaris van het herrezen Rotterdamsche Studenten Corps.
In de Rotterdamsche Studenten Almanak van 1945/46 verschenen zijn eerste gedichten in druk.
Vandaag als herinnering beelden van deze unieke uitgave.
De illustraties zijn ook van hem, (behalve zijn portret voorin ) en we zien in de teksten al de latere woordkunstenaar. Het bluesnummer is ongetwijfeld geïnspireerd op zijn tijd in Parijs.
