Het vrije vers

Terras in mei

Kom, laten wij de lente eens bezingen,
al werd dat vele malen meer gedaan:
maar jubelend vergat men dan vaak dingen
waaraan ik nou eens niet voorbij wou gaan.

Kabaal ontbloeit, gelijk met de seringen,
uit open ramen loeit muzak weer aan;
motoren die het kwinkelen verdringen
van merel, lijster, mees en ortolaan.

Die aanslag op je zenuwen en oren
verdooft dan wel, maar laat de ogen vrij.
Wat schiet er niet omhoog als rijpend koren,

wat graast het gretig oog niet af in mei:
De malse meid met haar fluwelen huidje
in short en shirt, of strakgespannen truitje.