Nu eens iets ander: een
zin die de regels maar
nauwlijks in acht neemt.
Wat is dit voor raars?
Weet je, die eeuwige
enjambementsverbods-
voorschriften lap ik
het liefst aan mijn laars!
Uit het archief
Zingt allen mee met José den B!
Jij bent de wildste
Jij bent de wildste die ik ken
Jij bent nog wilder dan ik ben
En ik gaf altijd maar weer toe
En werd met jou niet moe
Ik weet niet wat ik doe (wohowow)
Jij bent nog erger dan ik dacht
Hebt me volledig in je macht
En wat ik ook probeer
Ik ben mezelf niet meer
Jij kunt me krijgen dag en nacht
In jouw armen
Volg ik trouw ieder spoor
Dat verschijnt
In jouw armen
Ga ik blindelings door
Tot het eind
Tot het allerlaatste eind
Jij bent de wildste die ik ken enz.
Jij bent nog erger dan ik dacht enz.
Ik wil leven!
Geef me helemaal bloot
Slavernij
Ik wil leven
Ook al leef ik me dood
Blijf bij mij
Want m’n leven dat ben jij!
Ik wil leven!
Geef me helemaal bloot
Slavernij
Ik wil leven!
Ook al leef ik me dood
Blijf bij mij
Blijf bij mij
H.Thun 1970
De honderdste geboortedag van Drs. P is een mooi moment om een onbekende tekst van zijn hand voor het voetlicht te brengen.
De gevierde tenor was gefascineerd door levensliederen in het begin van zijn carrière, en zijn vroege werken waren geheel in de sfeer van dit genre geschreven.
Bekend is dat een bewerking van zijn Ik heb mijn eer op Katendrecht verloren zelfs door Slome Japie in diens repertoire werd opgenomen.
Minder bekend (ontdekt door Vic van de Reijt) is dat hij onder het doorzichtige pseudoniem H. Thun de b-kant van Willy Alberti’s De glimlach van een kind van tekst voorzag met het lied Zon in Mexico.
En helemaal onbekend (tot vandaag) is dat hij onder datzelfde pseudoniem ook een tekst schreef voor de zangeres José den Burger, ten behoeve van het Songfestival in Knokke van 1970, getiteld Jij bent de wildste die ik ken.
Dat Knokke songfestival was toen net zo populair als het huidige Eurosongfestival, met zo’n negen deelnemende landen die een team uitvaardigden.
Het spektakel werd in al die landen op tv uitgezonden.
Het Nederlandse team van 1970 bestond uit gevestigde namen als Bonnie St. Claire, Marius Monkau, Jacco van Renesse en Helen Shepherd.
En José den Burger, toen een opkomend zangeresje onder wat toen 'beatgirls' werd genoemd.
Het was de regisseur Rob Touber (tevens haar regisseur), die Drs. P verzocht speciaal voor die gelegenheid een tekst voor haar te schrijven, waar de doctorandus aan voldeed.
Met dit nummer bewees hij ook de vereisten waaraan toen een typisch songfestivalnummer moest voldoen, volledig in de vingers te hebben.
Zoals de herhalingen van refrein/couplet en het lalalala op de achtergrond van vrouwenstemmen (Het vervangen van lalalala door ding-a-dong ding-a-dong zou Nederland een paar jaar later de eerste prijs opleveren bij het andere songfestival).
Er werd een singletje van het nummer geperst, dat in de persmap werd opgenomen.
Niet duidelijk is of het daarna ook is uitgebracht, het is onvindbaar. Mogelijk niet, omdat Spanje won, met Julio Iglesias.
De zangeres kon hierover ook geen duidelijkheid verschaffen; ze vertrok na het festival naar Spanje voor gastoptredens in het tv-programma Estudio Abierto en leidde sindsdien een bewogen leven: ze bewoog over de hele planeet met af en toe een stop in Nederland.
Na haar definitieve terugkeer in ons land is ze nu al jaren schilderes en trouwambtenaar (Wie meer wil weten moet 'Josina den Burger' googelen).
Ze was zo aardig een geluidsopname te sturen van haar exemplaar van het singletje, zodat deze tekst niet verloren is geraakt en nu voor het eerst sinds jaren weer te beluisteren is.
Foto José den Burger
Met dank aan José den Burger kunt u uit volle borst meezingen (met de tekst, of bescheiden in het lalala-koortje) ter meerdere verhoging van de feestvreugde op deze heuglijke dag
Klik daarvoor hier
Mocht bovenstaande link niet direct werken, dan hier: