Zijn moeder vroeg, als Jan naar zolder rende,
of hij de schuilplaats van de Rembrandt kende.
Na zestig jaar vond hij het ding alsnog.
Waar had dat doek nou al die tijd gelegen?
Hoe was het mogelijk! Er school dus toch
een kern van waarheid in de huislegende.
Geen Rembrandt trof hij aan in moeders bende,
maar dit was zonder twijfel een Van Gogh.
Wat kwam dat doek na al die tijd gelegen!
Soms heb je dat, dan zit het jaren tegen,
in werk en vrije tijd, in liefde en spel.
Zijn fladderleven werd nu meer gedegen.
De prijs van kunst was torenhoog gestegen
en dus ging hij verkopen en wel snel.
(Dit is mijn jaarlijkse pi-sonnet, omdat het vandaag pi-dag is.)