In ieder einde schuilt een nieuw begin,
dat willen veel religies doen geloven.
Dus na het ondermaanse volgt Hierboven
de zoete troost, Gods roze suikerspin.
Zo'n stelling geeft het leven toch meer zin?
Want ben je rijk of valt er niets te roven
en ben je clean of kierewiet gesnoven,
de hemeltram heeft plaats zat achterin.
Tenzij je het een tikje anders ziet,
dat al wie niet meer is, niet meer dan wás,
wie met of zonder zin het leven liet,
terugkeert als een bloem of geurig gras.
En dan gegeten wordt door geit of koe?
Ik ben dat nieuw begin op voorhand moe.
Het gras aan de Overkant
- Gegevens
- Geschreven door Vera De Brauwer
Uit het archief
De vrede van het stille land
De weide reikt tot aan de waterkant –
een weelderig tapijt van gras en kruid.
Het regent lichtjes en het zacht geluid
verdiept de vrede van het stille land.
Dan drijft de wind de wolken voor zich uit,
het licht doet met zijn kracht zijn woord gestand
en strooit met zonneschijn uit gulle hand –
het groen fleurt op, een witte kwikstaart fluit.
En ik sta aan het hek en mag ervaren
dat de natuur soms los lijkt van de tijd:
zij wil zich in het heden openbaren
in vormen die zij voor mijn oog bereidt.
Het zonlicht speelt op zachtgestemde snaren
en raakt mijn ziel met tegenwoordigheid.