hier in mijn kamers hoor ik merels fluiten.
ze geven zomaar een concert daarbuiten,
een symfonie of juist een stemmig lied;
zo straalt de dag van vogelkoor en suite!
uit: klassieke muziek agenda ‘89
Uit het archief
Bij de dood van Saskia Holleman
Ze heeft in gindse wei zich bloot gegeven
Haar armen voor de camera gespreid.
Zo stond ze voor een koe, een mooie meid,
En heeft haar hoofd toen hemelwaarts geheven.
De poster waaraan blikken bleven kleven,
Bracht velen nogal in verlegenheid
Maar werd daardoor symbolisch voor die tijd,
De sixties en een vrijgevochten leven.
Al had ik dan haar naam nog nooit gehoord
Ik schrok toch even van haar overlijden;
Het beeld van toen werd al te ruw verstoord.
Zij zal haar armen nooit meer kunnen spreiden
Maar leeft nog lang in veel geheugens voort.
Ontwapenend! Dat waren nog eens tijden.