Puzzelsonnet
- Gegevens
- Geschreven door Inge Boulonois
In navolging van Frank van Pamelens cryptonnet maakte ik dit puzzelsonnet. Een printklare versie in pdf staat HIER voor u klaar! Als de puzzel goed is opgelost, vormen de letters a t/m i een dichtvorm van n vierregelige strofen.
Wie ook een puzzel wil ontwerpen: na het nodige geknobbel met potlood en gum op ruitjespapier, leent de tabelmodus van Word zich daar prima voor!
De oplossing komt volgende week.
Wie ook een puzzel wil ontwerpen: na het nodige geknobbel met potlood en gum op ruitjespapier, leent de tabelmodus van Word zich daar prima voor!
De oplossing komt volgende week.
Zelfwezen
- Gegevens
- Geschreven door Jaap Bakker
Illustratie I.Boulonois
1
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
2
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij,
maar vast ook wel door het gebrek aan een -ine.
Je bent wat je eet, zo verzekert men mij.
Voor nachtrust en angstbeheer L-theanine;
voor weemoed en ongemak kruid van Sint-Jan;
voor lever en hersens een pil Lecithine.
Wat amfetamine voor vlam in de pan;
wat Cariprazine bij wanen en stemmen;
wat Alabastine voor huid spik en span.
Een neut om mij ook niet te veel af te remmen.
Zo loop ik voortdurend mijzelf in te lijven:
Een tabula rasa vol kuilen en klemmen.
Je brein en je lijf moet je zelf gaan beschrijven.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
3
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven,
want dagelijks wordt mijn geweten gewist,
omdat ik zo graag in het heden wil blijven.
Voortdurend verdringend, historienudist,
in eeuwige zon van onzinnige zen,
een oververhitte relaxfetisjist.
"De mens die bestaat, is de mens die ik ben",
wordt non-stop beleden, verdichtend mijn Eden,
alwaar ik hardnekkig mijn afkomst ontken.
Er blijkt in het heden geen tijd te besteden,
Want telkens is weer het momentum voorbij
en ben ik pardoes in 't verleden vergleden.
Och heden, ik holde in zijnsrazernij.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
4
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
Ik filosofeer en ik reminisceer
en sta in de kracht van mijn zelfpeinzerij.
Ik imagineer en ik evalueer;
ik spiegel, ik wik, en ik doe dat bestendig.
Ik argumenteer en ik weet wat niet meer.
Ik ben, al beschouwend, niet zen, maar ellendig
en wis en warempel mijn zelftherapeut.
Nu eerst maar eens wandelen, denk ik behendig.
Ik hoop dat beweging het malen wat stuit
en ben in het voetspoor van Scherder gekropen.
Het loopt mij wat om, een uitnemend besluit!
Het slottafereel wordt geen op-, maar ontknopen,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
5
Omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
zoals je met pasgekocht schoeisel moet doen,
leer ik, integrerend, met zelfbeklag copen.
Het leven begrijp je pas na je pensioen
en ondanks de weelde van geestwetenschappers
verklungelt mijn leven, daar wringt hem de schoen.
Want welke malloot gaat met nieuwbakken stappers
een wedstrijdje rennen? Een onbesuisd streven?
Vermetelheid troef of iets tamelijk dappers?
Op voorhand maakt inleefvermogen bedreven.
Dat lijkt niet onnuttig, nog vers uit het ei.
Helaas is het niet zo gesteld met het leven.
Zodra je geboren bent, ben je er bij.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
6
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Straks loop ik nog door in die rotcryptogrammen
of spring ik in paardensprong mij weer voorbij.
Ik moet als een blinde mijn speelveld bedammen.
Het schaken wel beu, ga ik honderden stukjes
eerst traag, dan gejaagd in hun samenhang rammen.
De hoekjes, de kantjes, op kleur in hun plukjes.
Ik pas en ik meet en desnoods ga ik slaan.
Ik vorder gestaag en heb zelfs wat gelukjes…
De klus is geklaard, concludeer ik voldaan,
maar toch heeft de puzzel nog één plekje open.
Het tafelblad grijnst door die leegte mij aan.
Ach, spelenderwijs met de molens gelopen…
Ik tob me door bakken vol bietensiropen.
7
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
verman me: ik wil toch geen knol voor citroen?!
Zo laat ik me maar eens wat learnings verkopen.
Een cursus resilience op mijn blazoen;
modules balansen en mindless ontstressen;
de welzijnsformules uit driepuntssermoen.
Ik preste mezelf tot vereiste successen.
Zo ben ik enorm met benul begenadigd
en heb ik mijn lesdorst genoeg kunnen lessen.
En nu mijn profiel van LinkedIn is verzadigd
en bergen van wellness aan mij zijn beloofd,
dan blijkt er toch iets in mijn zelfbeeld beschadigd.
Het had moeten lukken, ik héb me gesloofd…
Al baggerend snel van illusies beroofd.
8
Al baggerend snel van illusies beroofd,
verken ik de ruimte voor nieuwe ideeën
en leer ik een dienstig gebed uit mijn hoofd.
Och, geef mij de moed zodat wij met ons tweeën
ons zelfbeeld gaan houwen tot aan onze dood
en dat we niet horen bij al te gedweeën
die lukraak aanvaarden, het hoofd in de schoot;
die lijdzaam gaan toezien hoe alles verkabbelt
en over ze heen stroomt als stront in de goot.
Ze zijn als een dijk van de rattten beknabbeld
en laten het water meanderend lopen.
Ze hebben intussen hun dagen verbabbeld.
Ook ik heb, al kniezend, geen meter gekropen.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
9
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Ik zou dus zo onderhand slim moeten zijn;
nou allesbehalve, ik voel me bezopen.
Want actiebereidheid, dat lijkt dan wel fijn,
maar soms moet een mens ook eens stoppen met vechten,
geheel met Fransiscus' gebeden in lijn.
De kunst is om telkens de vraag te berechten
of lijdzaam-, dan werkzaamheid voorkeur geniet.
En dagelijks moet ik dat pleit weer beslechten.
De binnenstebonje gaat op de limiet.
Ben ik nog wel steeds met mijn ego verloofd?
Ik sta aan de zelfkant, verrijkt, doch failliet.
Mijn innerlijk heeft me een kooltje gestoofd.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd.
10
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
maar mogelijk is die gespletenheid nuttig,
want dubbelbesnuggerd is immers het hoofd.
De lijdzame echter, is nogal pietluttig;
de werkzame meestal wat kort door de bocht
en vindt dus die ander kleinburgerlijk truttig.
De lijder in mij redeneert erg doorwrocht
en boomt over alles aleer te beslissen.
De strijder vindt dat dan weer veel te gezocht.
Hij wil uit zijn aard dat geneuzel gaan dissen
en haat vanzelfsprekend beleidspessimisme,
wat hij in die lijer zo graag zou gaan missen.
En wegens dit dubbelspelautomatisme
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
11
Ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme,
tenzij ik het stop met een monsterverbond,
de rollen bepaal in dit zelfmasochisme?
We striemen elkaar op de kop en de kont.
Je zal toch niet zien dat mijn hart hier vereelt,
terwijl ik er zelf bij te folteren stond?
We hebben de hersenen keurig verdeeld.
een afspraak hierover was spoedig beklonken
en zo zijn de ego's toch beiden gestreeld.
Op oneven dagen mag strijder gaan pronken
Daarna mag de lijder, zoals hem beloofd.
Die ander blijft dan in gedachten verzonken.
Maar heb ik nu echt alle haren gekloofd?
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
12
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Die bakkes vol rimpels oogt uiterst gespannen.
Op Instagram heb ik een prijs uitgeloofd.
O, mensen met dartele photoshopplannen
en kunde van maskers en filtermagie,
wie kan dat duel van mijn tronie verbannen?
Ik kijk naar de pogingen; al wat ik zie:
gegunde verdunning, de kloofjes wat vaag.
De banden verwisseld, doch niet het chassis.
Zo zit ik nog steeds met dat hoofd in mijn maag
en kokhalzend zucht ik; en ik vergewis me
van alles wat ik op mijn aangezicht draag.
Ik wil het maskeren, maar nee, ik vergis me:
verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
13
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme
Wat brengt mij uiteindelijk dit soort gepluis?
Ik gun mij nog één keer een flink shot verfrisme.
Vervolgens verhuis ik mij fluks naar een kluis,
probeer er te aarden en weer te onthechten
van al het gewemel, gezemel, gesuis,
neem afstand van allerlei wereldgerechten
en vast er mijn maag en mijn darm uit het lijf:
mijn geest moet in staat zijn mijn lichaam te knechten.
De slotsom na dit heremietenverblijf
wordt samengevat in een fraai aforisme
(waarmee ik nochtans geen geschiedenis schrijf):
"Het zelfzoekend worden is zijnsrealisme".
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
14
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Inmiddels ben ik nu het speuren wel beu,
dus basta maar eens met dat egotoerisme.
Gefilosofeer als hiervoor is, hoe sneu,
alleen maar wat tijdverdrijf, bermrecreatie
voor lui uit het intelligente milieu.
Mijn zelf blijkt in wezen een soort van relatie
tot eeuwig intern dialectisch gevaar
dat nimmer mag stranden in stabilisatie.
Dit achterwaarts wetend, nu voorwaarts dan maar!
Een trektocht van tranen in tachtig bedrijven:
Dus achter mijn neus aan, geen navelgestaar!
Ik zal deze krans van mijn tabula wrijven;
ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Meestersonnet
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
al baggerend snel van illusies beroofd.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
2
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij,
maar vast ook wel door het gebrek aan een -ine.
Je bent wat je eet, zo verzekert men mij.
Voor nachtrust en angstbeheer L-theanine;
voor weemoed en ongemak kruid van Sint-Jan;
voor lever en hersens een pil Lecithine.
Wat amfetamine voor vlam in de pan;
wat Cariprazine bij wanen en stemmen;
wat Alabastine voor huid spik en span.
Een neut om mij ook niet te veel af te remmen.
Zo loop ik voortdurend mijzelf in te lijven:
Een tabula rasa vol kuilen en klemmen.
Je brein en je lijf moet je zelf gaan beschrijven.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
3
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven,
want dagelijks wordt mijn geweten gewist,
omdat ik zo graag in het heden wil blijven.
Voortdurend verdringend, historienudist,
in eeuwige zon van onzinnige zen,
een oververhitte relaxfetisjist.
"De mens die bestaat, is de mens die ik ben",
wordt non-stop beleden, verdichtend mijn Eden,
alwaar ik hardnekkig mijn afkomst ontken.
Er blijkt in het heden geen tijd te besteden,
Want telkens is weer het momentum voorbij
en ben ik pardoes in 't verleden vergleden.
Och heden, ik holde in zijnsrazernij.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
4
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij.
Ik filosofeer en ik reminisceer
en sta in de kracht van mijn zelfpeinzerij.
Ik imagineer en ik evalueer;
ik spiegel, ik wik, en ik doe dat bestendig.
Ik argumenteer en ik weet wat niet meer.
Ik ben, al beschouwend, niet zen, maar ellendig
en wis en warempel mijn zelftherapeut.
Nu eerst maar eens wandelen, denk ik behendig.
Ik hoop dat beweging het malen wat stuit
en ben in het voetspoor van Scherder gekropen.
Het loopt mij wat om, een uitnemend besluit!
Het slottafereel wordt geen op-, maar ontknopen,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
5
Omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
zoals je met pasgekocht schoeisel moet doen,
leer ik, integrerend, met zelfbeklag copen.
Het leven begrijp je pas na je pensioen
en ondanks de weelde van geestwetenschappers
verklungelt mijn leven, daar wringt hem de schoen.
Want welke malloot gaat met nieuwbakken stappers
een wedstrijdje rennen? Een onbesuisd streven?
Vermetelheid troef of iets tamelijk dappers?
Op voorhand maakt inleefvermogen bedreven.
Dat lijkt niet onnuttig, nog vers uit het ei.
Helaas is het niet zo gesteld met het leven.
Zodra je geboren bent, ben je er bij.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
6
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Straks loop ik nog door in die rotcryptogrammen
of spring ik in paardensprong mij weer voorbij.
Ik moet als een blinde mijn speelveld bedammen.
Het schaken wel beu, ga ik honderden stukjes
eerst traag, dan gejaagd in hun samenhang rammen.
De hoekjes, de kantjes, op kleur in hun plukjes.
Ik pas en ik meet en desnoods ga ik slaan.
Ik vorder gestaag en heb zelfs wat gelukjes…
De klus is geklaard, concludeer ik voldaan,
maar toch heeft de puzzel nog één plekje open.
Het tafelblad grijnst door die leegte mij aan.
Ach, spelenderwijs met de molens gelopen…
Ik tob me door bakken vol bietensiropen.
7
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
verman me: ik wil toch geen knol voor citroen?!
Zo laat ik me maar eens wat learnings verkopen.
Een cursus resilience op mijn blazoen;
modules balansen en mindless ontstressen;
de welzijnsformules uit driepuntssermoen.
Ik preste mezelf tot vereiste successen.
Zo ben ik enorm met benul begenadigd
en heb ik mijn lesdorst genoeg kunnen lessen.
En nu mijn profiel van LinkedIn is verzadigd
en bergen van wellness aan mij zijn beloofd,
dan blijkt er toch iets in mijn zelfbeeld beschadigd.
Het had moeten lukken, ik héb me gesloofd…
Al baggerend snel van illusies beroofd.
8
Al baggerend snel van illusies beroofd,
verken ik de ruimte voor nieuwe ideeën
en leer ik een dienstig gebed uit mijn hoofd.
Och, geef mij de moed zodat wij met ons tweeën
ons zelfbeeld gaan houwen tot aan onze dood
en dat we niet horen bij al te gedweeën
die lukraak aanvaarden, het hoofd in de schoot;
die lijdzaam gaan toezien hoe alles verkabbelt
en over ze heen stroomt als stront in de goot.
Ze zijn als een dijk van de rattten beknabbeld
en laten het water meanderend lopen.
Ze hebben intussen hun dagen verbabbeld.
Ook ik heb, al kniezend, geen meter gekropen.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
9
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Ik zou dus zo onderhand slim moeten zijn;
nou allesbehalve, ik voel me bezopen.
Want actiebereidheid, dat lijkt dan wel fijn,
maar soms moet een mens ook eens stoppen met vechten,
geheel met Fransiscus' gebeden in lijn.
De kunst is om telkens de vraag te berechten
of lijdzaam-, dan werkzaamheid voorkeur geniet.
En dagelijks moet ik dat pleit weer beslechten.
De binnenstebonje gaat op de limiet.
Ben ik nog wel steeds met mijn ego verloofd?
Ik sta aan de zelfkant, verrijkt, doch failliet.
Mijn innerlijk heeft me een kooltje gestoofd.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd.
10
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
maar mogelijk is die gespletenheid nuttig,
want dubbelbesnuggerd is immers het hoofd.
De lijdzame echter, is nogal pietluttig;
de werkzame meestal wat kort door de bocht
en vindt dus die ander kleinburgerlijk truttig.
De lijder in mij redeneert erg doorwrocht
en boomt over alles aleer te beslissen.
De strijder vindt dat dan weer veel te gezocht.
Hij wil uit zijn aard dat geneuzel gaan dissen
en haat vanzelfsprekend beleidspessimisme,
wat hij in die lijer zo graag zou gaan missen.
En wegens dit dubbelspelautomatisme
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
11
Ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme,
tenzij ik het stop met een monsterverbond,
de rollen bepaal in dit zelfmasochisme?
We striemen elkaar op de kop en de kont.
Je zal toch niet zien dat mijn hart hier vereelt,
terwijl ik er zelf bij te folteren stond?
We hebben de hersenen keurig verdeeld.
een afspraak hierover was spoedig beklonken
en zo zijn de ego's toch beiden gestreeld.
Op oneven dagen mag strijder gaan pronken
Daarna mag de lijder, zoals hem beloofd.
Die ander blijft dan in gedachten verzonken.
Maar heb ik nu echt alle haren gekloofd?
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
12
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Die bakkes vol rimpels oogt uiterst gespannen.
Op Instagram heb ik een prijs uitgeloofd.
O, mensen met dartele photoshopplannen
en kunde van maskers en filtermagie,
wie kan dat duel van mijn tronie verbannen?
Ik kijk naar de pogingen; al wat ik zie:
gegunde verdunning, de kloofjes wat vaag.
De banden verwisseld, doch niet het chassis.
Zo zit ik nog steeds met dat hoofd in mijn maag
en kokhalzend zucht ik; en ik vergewis me
van alles wat ik op mijn aangezicht draag.
Ik wil het maskeren, maar nee, ik vergis me:
verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
13
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme
Wat brengt mij uiteindelijk dit soort gepluis?
Ik gun mij nog één keer een flink shot verfrisme.
Vervolgens verhuis ik mij fluks naar een kluis,
probeer er te aarden en weer te onthechten
van al het gewemel, gezemel, gesuis,
neem afstand van allerlei wereldgerechten
en vast er mijn maag en mijn darm uit het lijf:
mijn geest moet in staat zijn mijn lichaam te knechten.
De slotsom na dit heremietenverblijf
wordt samengevat in een fraai aforisme
(waarmee ik nochtans geen geschiedenis schrijf):
"Het zelfzoekend worden is zijnsrealisme".
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
14
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Inmiddels ben ik nu het speuren wel beu,
dus basta maar eens met dat egotoerisme.
Gefilosofeer als hiervoor is, hoe sneu,
alleen maar wat tijdverdrijf, bermrecreatie
voor lui uit het intelligente milieu.
Mijn zelf blijkt in wezen een soort van relatie
tot eeuwig intern dialectisch gevaar
dat nimmer mag stranden in stabilisatie.
Dit achterwaarts wetend, nu voorwaarts dan maar!
Een trektocht van tranen in tachtig bedrijven:
Dus achter mijn neus aan, geen navelgestaar!
Ik zal deze krans van mijn tabula wrijven;
ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Meestersonnet
Ik had achteraf bij mezelf moeten blijven.
Omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
Ik wist het ook wel, maar het wou niet beklijven.
Wanneer ik weer stilsta, word ik geheel mij,
omdat er vanzelf iemand in zal gaan lopen.
Wat is toch de zin van die puzzelarij?
Ik tob me door bakken vol bietensiropen,
al baggerend snel van illusies beroofd.
De tijd is er met mij vantussen geslopen.
Zo ben ik vanzelf weer in tweeën gekloofd,
ontkom ik dus nooit aan het zelfdualisme.
Ik maak eens een selfie en staar naar mijn hoofd.
Verbeten gelaatstrekken vol van cynisme.
Ik kijk naar mezelf en zucht: Jongen, ik mis me.
Smikkelen
- Gegevens
- Geschreven door Hendrikje de Koning
ClipArtKey
We zagen het als teken van protest
Toen Mollie ons trakteerde op een torte
Een punt voor elk van ons, zij at de rest
Ze meed gezondheidspraatjes als de pest
Omdat ze liever smikkelde dan sportte
Een punt voor elk van ons, zij at de rest
Ze meed gezondheidspraatjes als de pest
Omdat ze liever smikkelde dan sportte
Roodkapje
- Gegevens
- Geschreven door Frits Criens
Tekening Walter Crane
Roodkapje had aan iedereen de pest
Ze leed aan wolvenvrees, net als haar oma
Die last had van een vochtlek naast haar stoma
En positief op tyfus was getest
De wolf was zeer menslievend en modest
En had sinds kort een eerstehulpdiploma
Hij vond het oudje, bijna dood, in coma
Zijn snelle hulp werd hem helaas funest
De snotmeid, door haar valse geest gedreven
Heeft sluw de woeste jagersman misleid
Met sprookjes over ongehoord geweld
Die heeft het dier standrechtelijk geveld:
Roodkapje leeft nu voort in eeuwigheid
Een wolf moet eeuwig vrezen voor zijn leven
De struisvogel
- Gegevens
- Geschreven door Bart Adjudant
publicdomainvectors.org
Het rommelt aan de Europese grens
Nu Putin Oekraïne bombardeert
Al ben ik best wel een empathisch mens
Mij raakt het niet, al vind ik het verkeerd
Ik zie die arme mensen in zo’n land
Daar voel ik heus wel medelijden mee
Toch lees ik liever nu niet meer mijn krant
En zet het nieuws snel af op de tv
Want zeg nou zelf, wat zou ik kunnen doen
Wat helpt zo’n demonstratie op een plein
Het gas gaat toch maar zo niet op rantsoen
Pas dan zouden wij echt de dupe zijn
Ik zit gewoon met vrienden aan de dis
En pak de fles en schenk ons nog wat bij
Ontspan me want het allerbeste is
Nog altijd rustig blijven, volgens mij
Zelfwezen
- Gegevens
- Geschreven door Jaap Bakker
Pixabay
Ik had achteraf bij mijzelf moeten blijven.
Nee, had ik maar liever geen meesters beluisterd
die luchtig en losjes hun coachhandel drijven
en ook niet met paarden of bomen gefluisterd
met life coach, of trainer of swami of psych,
of mij met mijn ziel aan een goeroe gekluisterd.
Een Hazes, Harari, wel geinig an sich,
Camus, Marx, Voltaire, of Famke Louise,
De Wachter, een Scherder: geklets of gelieg.
Maar al dat gezwam van zo'n eminence grise
of influence-puber-gelijkhebberij
is niet relevant voor mijn shitanalayse.
Dus beter had ik toch eens oren voor mij;
omdat ik dat naliet, liep ik mij voorbij.
Schrijfkater
- Gegevens
- Geschreven door Otto van Gelder
Pixabay
Soms springt de kater op het toetsenbord
en slaat daar puur hermetisch aan het dichten
liefst in de vorm van cryptische berichten
waar hij het hele beeldscherm vol mee stort
Misschien doe ik het arme beest tekort
door hem van onvermogen te betichten
en schetst hij geniale vergezichten
van hoe het schrijven in de toekomst wordt
Helaas voor hem is mijn geduld snel op
en dwing ik hem een nieuwe plek te zoeken
omdat er iemand op een antwoord wacht
De ingehouden woede op zijn kop
rechtvaardigt het vermoeden van wat vloeken:
genadeloos en onwaarneembaar zacht
Noodgedwongen (dubbele lobbertang)
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
Pixabay
Ik ga maar niet meer naar dat worstelpand,
waar ik reeds velen naar het leven stond.
Het zwembad wil me niet meer hebben, want
ik raak vaak medezwemmers en de rand.
Niet hygiënisch, steeds zo’n spartelwond!
Ik vrees dus dat het iets gezapigs wordt,
iets solitairs ook, met mijn korte lont.
Nu slenter ik wat in mijn eentje rond,
heel eufemistisch heet dit ‘wandelsport’.
Lokale stemverklaring
- Gegevens
- Geschreven door Hendrik te Paske
Wikiedia.Commons
Ik stem dit keer niet op de Democraten
Want ook al ben ik lid van die partij
De fractie droeg er vorig jaar aan bij
Dat fietsers de Kapelstraat gaan verlaten
Men is gezwicht voor horecabelangen
Had weinig oog voor fietsbereikbaarheid
De stad is een vitale schakel kwijt
De coalitiedwang bleef bij mij hangen
Dus ging ik nu de Stemwijzer proberen
Met wel een uitslag die er niet om loog:
Bij Christenunie scoor ik net zo hoog
En die verkoos de fietsers niet te weren
Gaat één zo'n stommiteit mijn stem bepalen?
Ja, zo wens ik mijn kiezersgram te halen
In Apeldoorn was de Kapelstraat de enige fietsverbinding die het zeer langgerekte centrum-voetgangersgebied kruiste. Dat verliep jaren zonder problemen tot horecaondernemers in die smalle straat terrassen gingen exploiteren.
All the president’s men
- Gegevens
- Geschreven door Patty Scholten
Pixabay
We lopen door de poort, langs de banieren
en zien hun koppen, uit de rots bevrijd.
Ze turen peinzend in de eeuwigheid
en rond hun hoofden zweven vale gieren.
Zeshonderdduizend motorrijders vieren
een Harley-reünie rond deze tijd
en lopen met of zonder motormeid
hier op Mount Rushmore stoer te passagieren.
Verlate hippies met nog wilde haren,
die kreten als WORK SUCKS op T-shirts dragen,
terwijl ze naar hun presidenten staren.
De dag erna zien we ze terug als heren
op weg naar huis, bike in een aanhangwagen,
tattoos verborgen onder nette kleren.
Deze dag herdenken we Patty Scholten 25 januari 1946 - 15 maart 2019
Uit: Bizonvoeten – reisgedichten – Uitg. Atlas 2004
De winnaars van de Willem Wilmink dichtwedstrijd 2022
- Gegevens
- Geschreven door Het Vrije Vers
Voor de 26e keer organiseerde Bibliotheek Almelo de jaarlijkse Willem Wilmink Dichtwedstrijd. Het in te zenden gedicht diende ergens de door een gastdichter gegeven regel te bevatten.
Dit jaar was het de beurt aan Dorine Wiersma – zij werd door de vorige gastdichter, Mylou Frencken, uitgenodigd om deze regel te bedenken. Wiersma kwam met de volgende regel: “Het allerbeste is nog altijd rustig blijven”.
Er zaten helaas dit jaar geen prijswinnende gedichten van bekende dichters van Het Vrije Vers bij, hoewel Robin Veen onlangs nog meestreed in de finale van het laatste kampioenschap ‘Light verse dichten’ en ook Onno-Sven Tromp bij velen van de Vrije Vers-dichters al geen onbekende meer is.
Remko Koplamp maakte, na zijn vorig jaar behaalde eerste plaats, deel uit van de jury.
Na het spannende aftellen (de 10 overgebleven genomineerden werden van plaats nr. 10 tot aan de uiteindelijk eerste plaats naar het podium geroepen on daar hun gedicht voor te lezen) kwamen de volgende dichters op de eerste drie plekken terecht:
Op 3: Onno-Sven Tromp met onderstaand vormgedicht:
Jij kwam en
liep vanuit het
niets mijn leven
binnen, je was een
zon die licht schonk
aan een grijze dag.
Mijn denken stokte
en ik was totaal van
slag, ik raakte in
een paar
seconden
buiten zinnen.
Het allerbeste is nog altijd
rustig blijven, hoe vaak had ik dat
al niet in mezelf gezegd? Waarschijnlijk
overtuigde het me toch niet echt, want ik
besloot meteen een vormgedicht te schrijven.
Ik greep mijn kroontjespen en maakte
weidse krullen, ik schetste jouw
contouren met de grootste
sier. Je beeltenis verscheen in
letters op papier, met jou kon ik
gemakkelijk een schrijfvel vullen.
Ik schiep je hoofd, om daarna zwierig af
te zakken langs je haren, oren, schouders,
armen en je rug. Ik kwam wat traag op gang
maar later ging het vlug, ik kreeg de smaak van
jouw figuur steeds meer te pakken.
Pas bij je onderlichaam
moest ik op gaan letten,
mijn pen gleed eerst nog
vlot en stijlvol langs een
been, om hortend uit te
komen bij je kleine
teen: ik had de
eer om daar
de laatste
punt te zetten.
Op 2: Tineke van Roozendaal met:
La vida es ahora
la vida es ahora
we nemen het verleden mee
in ons lichaam, in onze geest
als een kracht, als een trauma
wat geweest is, is geweest
la vida es ahora
we weten niet wat komen gaat
flux of een vreemd magnetisch veld
een komedie of een drama
grillig als het klimaat
la vida es ahora
onstuimig vloeit het water richting zee
het allerbeste is nog altijd rustig blijven
en leren leven met corona
we bewegen met de getijstroom mee
En op 1: Anje Gnodde met:
Ochtend
Je voelt je traag vandaag,
het bloed stroomt stroperig
door je aderen, een aangename
suis zoemt in je hoofd.
Maar de wekkerradio gilt moord
en daarna brand en dan een botsing
op de snelweg richting Zeist.
Je gaapt jezelf uit bed.
De sokken doen aan partnerruil,
je spijkerbroek besloot een
koffievlek te nemen, spottend
grijnst een bloes met alle rimpels
die ze maken kan.
Geen ontbijt, het laatste brood begon
een tuintje in de kleuren blauw en groen.
Een haastig glaasje water spartelt koud
je slaperige slokdarm in.
De Gazelle in de schuur
staat nog in meditatiestand;
in zacht contact met moeder aarde,
volledig uitgeademd, leeg.
Je zou willen sprinten als een hinde
maar hobbelt als een gans naar
de verlaten halte van de bus.
De winterwind slaat zijn armen
om je schouders, zet zijn tanden
in de randen van je oren, lispelt
lijzig dat het zo oneerlijk is.
Dan vliegt er rood voor je ogen.
Het landt op de kale arm van een eik,
vouwt zijn vleugels op, spert zijn snavel
open en zingt - het is duidelijk
te verstaan - het allerbeste is nog altijd
rustig blijven.
De overige ereplaatsen waren voor resp: Henny Huveneers (!0), Astrid Arns (9), Monica Boschman ((8), Robin Veen (7), Ben Sloot (6), Gerda Koppelman (5), en Karen de Boer (4)
Verlorenoord
- Gegevens
- Geschreven door Arjan Keene
Er is een plaats gemaakt van bordkarton,
er is een deur die niet meer opengaat,
er staat een muur omheen van goudbrokaat,
er hangt een klok waar ooit de tijd begon.
er is een deur die niet meer opengaat,
er staat een muur omheen van goudbrokaat,
er hangt een klok waar ooit de tijd begon.
Daar lag mijn hart te kloppen in een steeg,
daar kende ik de naam op elke zerk,
daar kuste ik een meisje bij de kerk,
daar leerde ik van klappen die ik kreeg.
daar kende ik de naam op elke zerk,
daar kuste ik een meisje bij de kerk,
daar leerde ik van klappen die ik kreeg.
Ik was er laatst weer, voor het eerst in jaren.
De muur was weg, de deur had zich verhangen,
het meisje was verliefd, verloofd, verlangen,
de klok had scheuren waar de wijzers waren.
De muur was weg, de deur had zich verhangen,
het meisje was verliefd, verloofd, verlangen,
de klok had scheuren waar de wijzers waren.
De alfabeet, uit: De mug en de olifant
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
De alfabeet
Soms speet het de dieren dat ze de kunst van het lezen niet machtig waren. Ze hadden het gevoel dat ze van veel informatie verstoken bleven en dat daardoor hun ontwikkeling ernstig geremd werd. Als ze de tekst van een bord of plakkaat wilden weten, moesten ze altijd de uil raadplegen, die als enige het alfabet beheerste. De wijze vogel had het er druk mee. Elke dag was hij op pad om nieuwsgierige dieren te woord te staan.
‘Wat staat hier?’ vroeg de vos.
‘Verboden toegang,’ antwoordde de uil. ‘Artikel 461 van het Wetboek van Strafrecht. Dat betekent dat iedereen die kan lezen, dit bord niet mag passeren.’
‘Goed om te weten,’ glunderde de vos.
Een eindje verderop schoot een zwijn de uil aan.
Wat valt hier te lezen?’ vroeg hij. ‘Is dit belangrijk voor mij?’
‘Jazeker,’ zei de uil. ‘Hier staat ‘Tijdelijk gesloten voor het publiek.’ Je biezen pakken, dat is wat ik je aan moet raden. In dit stuk van het bos kun je binnenkort iemand tegenkomen die dol is op knallen.’
Serene stilte in het Kroondomein,
hier zal men recreatie niet promoten:
Het Loo wordt ieder najaar afgesloten,
dan is het koninklijk privéterrein.
Dan blijven wij op afstand met z’n allen,
je moet de rust natuurlijk niet verknallen.
Taalhumorist en Nederlands kampioen plezierdichten Wim Meyles combineert in zijn 27e boek fabels en light verse. Verpakt in vijftig dierenverhalen sche(r)tst hij herkenbare menselijke trekjes en biedt hij een speelse kijk op de meest uiteenlopende actuele zaken, zoals woningnood, milieu, overgewicht, Groninger malaise, koning Willem, wietplantages, ufo’s, influencers, nepnieuws, farmaceuten, tatoeages, loterijen, reclamepraat, songfestival, privatisering en de pandemie. Elke fabel sluit hij af in dichtvorm, met een filosofische of satirische bespiegeling, of een grappige wending. Lees ‘De mug en de olifant’, en ontdek of u zichzelf herkent in de uil, de vos, het schaap, de mol, de gans, de zwaan, de kikker, of een van de vele andere dieren
Rechtstreeks bij Wim bestellen? Stuur een mailtje met adresgegevens naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. . De prijs bedraagt € 14,95. De verzendkosten van € 4 komen daar nog bij.
Ook verkrijgbaar via de uitgever www.elikser.nl en de (internet)boekhandels.
Poetin
- Gegevens
- Geschreven door Peter van der Vlis
WikiMediaCommons
Wie remt hem af, die rare Poetin?
Houdt Oekraïne er de moed in?
Geweld, hij ziet er echt geen been in
Hij is zo fanatiek als Lenin
Wie fluit hem terug, die nare Poetin?
Dat landjepik, hij wordt er goed in
Hij zet zijn hele arsenaal in
Ontpopt zich als een nieuwe Stalin
Gepensioneerd
- Gegevens
- Geschreven door Bart Adjudant
pxhere.com
Gepensioneerd, ik trek de broekriem aan
Ik smeer wat minder boter op mijn brood
Een speklapje in plaats van entrecote
Ook laat ik de cognac wat vaker staan
Misschien ben ik toch rijker dan je denkt:
Gepensioneerd, ik trek de broekriem aan
Ik smeer wat minder boter op mijn brood
Een speklapje in plaats van entrecote
Ook laat ik de cognac wat vaker staan
Misschien ben ik toch rijker dan je denkt:
Ik heb zojuist mijn auto volgetankt
Liefde en wetenschap
- Gegevens
- Geschreven door Wim Meyles
freesvg.org
Mijn eerste vrouw was dol op oude helden,
ze was historisch onverzadigbaar.
Ik viel, zoals ze kwistig rond vertelde,
in ’t niet bij Willem de Veroveraar.
De tweede kende iedere verbinding,
het lab bracht haar tot pure euforie.
Thuis had ik een wat andere bevinding
en hoopte ik vergeefs op meer chemie.
De vrije markt was leidend voor de derde,
zo was ze economisch onderricht.
Te vaak bracht ik de liefdesdaad te berde,
hier misten vraag en aanbod evenwicht.
De vierde bleef maar over sterren praten,
op verre stelsels richtte zij haar blik.
Ze concentreerde zich op zwarte gaten,
behalve dat in huis, met daarin ik.
De vijfde echtgenote die ik trouwde
was een expert in seksuologie.
Ze was ervoor geslaagd, summa cum laude,
maar dat betrof alleen de theorie.
Diversiteit? Het is in ons belang:
vooruitgang wordt bevorderd door verschillen,
al is het in de liefde wel eens wrang:
een passie wordt niet altijd een idylle.
Lente
- Gegevens
- Geschreven door Niek Kalberg
Pexels
Het riekt naar lente in het land
Daar in de boom bij ons plantsoen
Schemert het allerprilste groen
Ik ben al wat verbrand
Het hoort toch dat ik nu geniet
Die hemelsblauwe schone lucht
De meeuwen in hun felle vlucht
Het is beperkt krediet
Een flinterdunne laag geluk
Die in een flits aan flarden scheurt
Van huis en haard en lief gesleurd
Je hele wereld stuk
Bij alles wat je kent vandaan
En op een vreemd en kil perron
Met wat er in je armen kon
Want zo snel kan het gaan
Et in arcadia ego
- Gegevens
- Geschreven door Eelco van der Waals
Weer is het lot mij welgezind vandaag:
Ik denk aan jou, en prompt kom ik je tegen.
Je stopt naast mij. Ik groet verrast, verlegen
En kus je slanke hand - een open vraag.
Je staat zo mooi en tastbaar in de regen;
Ompareld legt je oog een hinderlaag.
Voor ik het weet, sluit zich het net gestaag
En heb je mij, als ooit, weer klein gekregen.
Plots springt het licht op groen. Nog één seconde
Houd jij me in je ban - dan vier je ‘t koord
En lacht de strikken weg die mij omwonden.
Jij bent al opgestapt en weggereden.
Nog éénmaal kijk je om, en met een woord
Verdwijn je in de toekomst van ‘t verleden.
Uit Eelco van der Waals: 'SONNETTEN - Het water rimpelt over duizend dingen'
De bundel is recent verschenen bij Brave New Books (klik hier) en daar - maar ook via bol.com en bij de boekhandel - verkrijgbaar voor € 12.50
Mededeling
- Gegevens
- Geschreven door Jaap Bakker
Ik kondig de kaas af en ook chocopasta.
Ik vaardig de ham uit en melkhagelslag.
Van leverpastei maak ik heden gewag.
Tot slot proclameer ik de jam en nu basta!
Ik vaardig de ham uit en melkhagelslag.
Van leverpastei maak ik heden gewag.
Tot slot proclameer ik de jam en nu basta!
Hoewel de verklaring waarschijnlijk op pech duidt,
roep ik met dit statement de staat van beleg uit.
roep ik met dit statement de staat van beleg uit.
