Het vrije vers

Het leek zo doodeenvoudig op die dag

De wereld werd beoordeeld op zijn daden

De mensheid was verdeeld in goed en fout

 

Dus duwden wij met overwinningslach

Het karretje waarop zij is geladen

Een vrachtje dat voorgoed is afgekeurd

 

Een mens, gebonden op het ruwe hout

Bespuwd en nagestaard om haar gedrag

De horde dringt en denkt niet aan genade

 

De foto is er nog, al is 'ie oud

En of je hem nu weggooit of verscheurt

Dit beeld zal voortaan altijd blijven hangen

 

Wat zwart-wit was, is later ingekleurd

En schaamrood worden onze grijze wangen

 

 

 

 

We leven hier stipt driekwart eeuw in vrijheid 

Al is er door corona geen echt feest

Natuur onthaalt ons gul op Gorters geest

Getsjilp, gefluit, gezang, ze schenken blijheid

 

Maar soms hoor je een valse vogel fluiten 

Da’s dan zo’n geldgier van de farmaceuten

 

 

Vandaag geen dichtkunst op de voorpagina van het onvolprezen vrije vers, maar wel nieuws over de nieuwe roman van onze lightversecoryfee Frits Criens. Dansen op drijfzand is alweer zijn vierde roman!
Het boek gaat over volwassenwording, met als historische aanjager de omstreden rol van de ordediensten, dat zijn illegale organisaties die tijdens WOII werden opgericht om na de bevrijding de orde te kunnen bewaren. Het is een onderzoek naar de hoofdrol van Criens’ opa daarbij. Het boek doet de lezer meehunkeren naar de waarheid over deze OD! 

 

 

Helaas is er vanwege de coronacrisis geen feestelijke presentatie maar gelukkig is de bundel gewoon aan te schaffen.

 

 

De bundel is bij elke boekhandel te bestellen en rechtstreeks (zonder verzendkosten) bij Elikser, de uitgever.

De koper krijgt er een speciale boekenlegger met handtekening van de auteur bij!

Wie graag een gesigneerd exemplaar, of een boek met opdracht wil, kan het bij Frits Criens zelf bestellen:  
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.  (x=@)

 

Ik wil u hierbij vast maar even melden
Dat wegens overweldigend succes
Van mijn gedichtjes op het Vrije Vers
Men mij een onderscheiding op gaat spelden

 

En u bevindt zich ook meteen op stand
Want naar ik sterk vermoed betreft het hier
Een orde in de rang van officier
Dat is nog eens wat anders, Adjudant!

 

En fijn dat ik u niet heb hoeven vragen
Mij állen bij de Koning voor te dragen

 

Een eettafel als tijdelijk bureau

Een lage keukenstoel kraakt in mijn rug

Het oude toetsenbord tikt veel te stug

Dus ergonomisch zit ik hier zozo

 

Geen deadline die om agile aandacht piept

Geen halfconcept waarop we schieten zouden

En niemand om iets tegenaan te houden

Noch sales die over extra kosten miept

 

Och kon ik maar een stukje co-creëren

Wat plukken aan het laag gehangen fruit

Dat ik dan lean met jou zou willen borgen

 

We moeten onze meetings maar parkeren

En stellen onze bila's nog wat uit

Ik moet eerst voor mijn thuisblijfkinders zorgen

 

 

Geen drinkontbijt, maar brood met appelstroop.

Ik houd me verre van moderniteiten:

geen laminaat, maar kwaliteitstapijten

en denk maar niet dat ik een laptop koop.

 

Mijn vrienden spotten dat ik achterloop:

ik draag mijn broeken trouw totdat ze slijten,

ik blijf geestdriftig voor de gulden pleiten,

zal nooit een hype omarmen, naar ik hoop.

 

Corona deed verwoestend haar entree.

Die nare hoest begon ook mij te pesten,

ik kreeg verhoging en een neus die liep.

 

Mijn huisarts kent mijn medische dossier.

Hij zei: 'Je hoeft je niet te laten testen.

Ik houd het op de Mexicaanse griep.'

 

 

Ik stop ermee, ik drink niet meer

als ik alleen in huis zit

Geen whisky meer, geen rode wijn

wanneer ik voor de buis zit

 

Ik ga wel naar mijn stamcafé

O nee, dat is niet open

Maar dat maakt mij nu echt niet uit

Ik kan al niet meer lopen

 

 

Ik werk vooral met toetsenbord en muis

En dat is prima vol te houden, hoor

Alsof ik het nooit anders heb gedaan

 

Zelfs voor een boodschap hoef ik niet uit huis

Daar heb je online supermarkten voor

Alleen een frisse neus haal ik nog buiten

 

Omdat mijn laptops in de kamer staan

Vervagen grenzen tussen werk en thuis

Ik Skype en Meet en Zoom aan één stuk door

 

Dan spreekt mijn vrouw me licht verwijtend aan:

Ik kan al dagen naar je aandacht fluiten

Je kijkt alleen nog naar die stomme streams

 

Okee, knik ik, 't is tijd om af te sluiten

Doe kaarsjes aan, dan doen we iets in Teams!

 

 

 

 

Knuffels en klapzoenen?

Zelfs nog geen schouderklop

Distancing ben ik

Intussen goed moe

 

Vind je het gek dat ik

Maatregelafgemat

Stiekem verlang naar

De tijd van MeToo?

 

 

Mijn jonge arrogantie was vrij groot:

Ik zou niet zoals hij met moeder trouwen

en elke dag met zware zakken sjouwen

maar later op hem neerzien als piloot

 

Alsof in hem een oermens was ontbloot

schonk hij me met zijn licht behaarde klauwen

een luchtreis die ik weken zou berouwen

waarna ik tot behoedzaamheid besloot

 

Dus liet ik me bescheiden imponeren

door buurman H want die was buschauffeur,

een soort piloot maar dan van lager sferen

 

Hij gaf mijn toekomstdromen weer wat kleur

en schonk me met zijn pet en zwarte kleren

tenminste de illusie van grandeur

 

Ook na corona wil ik cijfers zien,
het dodental per dag op het journaal,
een tickertape in overlevingstaal,
eenvoudig graag, een schaal van 1 tot 10.

 

Het mag ook in de vorm van een verhaal,
al duurt dat straks dan weer te lang misschien.
Wij zien het liever ook niet, bovendien,
die optie van ons laatste avondmaal.

 

Maar waar zijn wij in al die statistieken?
Wie ziet ons ploegen door dit nieuwe leven?
Met afstand tot elkaar, in ruime bogen,

 

te angstig om opnieuw alles te geven.
Afhankelijk van medicijnfabrieken
en elke dag de kansen afgewogen.