Het vrije vers

Au, au en nog ‘ns au!
Pijnlijke plaspoging
Doornige struik
Een venijnige steek

Henk trok iets los van de
Egelantierentak
Wat bij inspectie z’n
Vel

 

Ons land, verlost van dictatuur, verbleekt

Nu vrede kwetsbaar blijkt, na tachtig jaar
Want grimmig eigen volk staat juichend klaar
Waar vreemdelingenhaat de kop opsteekt

 

Ons vrijheidsideaal is broos, verweekt
Door haat en machtsbelustheid in gevaar
Nu, met de sluwheid van de huichelaar,
De demagoog zijn bruine heilsleer preekt

 

Verdraagzaamheid, een kwart eeuw al verbeeld
In dit unieke monument, verbindt
Met liefde en begrip, wat mensen deelt

 

Erken elkanders pijn, vergeef, hervind
Het medicijn dat ook jouw wonden heelt:
De vreugde van je ongerepte kind

 

 

Frits Criens
Stadsdichter gemeente Leudal
Bij het Monument van Verdraagzaamheid, 13 november 2025

 

 

Zij ging naar Utrecht, hij kwam daar vandaan
Zij zwaaiden en dat was hun daaglijks spel
Hij wierp een kushand, maar dat moest dan snel
Zo'n trein blijft immers ook niet eeuwig staan

Hun blije lach was vluchtig, steeds spontaan
Toch liep het spaak met dit verliefde stel
Want op een dag kwam zij niet op appel
Vermoedelijk had zij een nieuwe baan

Het is dus uit, zo was zijn constatering
Want ja, zo gaat dat bij woon-werkverkering

 

 

Of Jan naar Parijs kan hangt af van zijn reisplan
Het liefst zou hij gaan in een motor met zijspan
Maar Maarten heeft regels en dus
Besluit hij bewust voor de bus
Een steengoede limorick, hier met die prijs man!

 

 

 

'De koerschef, ploegbaas, vlagman en soigneur
Zijn pet!', zegt Henk verbitterd in mineur
Han zegt: 'Zo word je nooit een meesterknecht
Als jíj de schuld steeds bij een

 

 

Een mug die gisteren te Schagen
Met bruut geweld werd doodgeslagen
Bleef achter op de onheilsplek
Als grote vieze rode vlek
Mijn raad voor wie vaak muggen doodt:
Verf vooraf al uw muren rood

Het schrijven stemt mijn tere ziel weemoedig,
een duister gif doordrenkt mijn hersenpan
van onvervuld verlangen zo rampspoedig
dat alles baadt in tranen, overvloedig
omdat ik wéér geen clou verzinnen kan.

 

 

Image by emerson fernando Henríquez López from Pixabay

Een mensschuwe mol sprak te Stein:
"Die menigtes vind ik nooit fijn
't Is boven te vol
Ik blijf in mijn hol
Om onder de mensen te zijn"

 

 

Zo'n duffe doos Merci is uit den boze
en keukenapparaten ben ik beu
Parfum van Rituals, dat is toch sneu?
en schat...ik hóud geeneens van rode rozen

 

Je worstelt telkens met jouw liefdeblijk
dus geef me nou maar weer gewoon gelijk

 

Een mol constateerde in Zandvoort aan Zee:
wat is het toch heerlijk, een vrouw in je leven.
Om dat te waarderen, wou hij haar iets geven,
maar geen chocola of een ander cliché.

Uiteindelijk kreeg hij een gouden idee,
waarvoor hij het vuur uit de sloffen zou lopen.
Dit ging haar plezieren, zo mocht hij wel hopen:
een huisgemaakt zeventiengangendiner.

 

 

Een mees sprak laatst in Eynderhoof:
'Descartes is niet mijn filosoof.
Hij zegt: "Ik denk," en "dus ik ben."
'Ik zeg dan kritisch: "Ja? Nou en!"
'De waarheid, denk ik, is zo simpel.
Gewoon: "Ik ben" en "dus ik pimpel."

 

Een duizendpoot uit Bennekom

ging elke dag een blokje om.

Een píepklein blokje, dat dan wel,

en daarbij liep-ie dan zo snel,

dat hij, als hij de benen nam,

zichzelf nogal eens tegenkwam.

 

 

Ze volgen zo te zien dezelfde route,

met stokken als verlengstuk van ‘t gevoel

begeeft men zich naar een of ander doel

dat ergens ligt te wachten op hun voeten

 

Men valt in ’t niet bij de enorme stoeten

van ontevreden volk dat heel de boel

een schande vindt getuige het gejoel

dat aangeeft dat de dingen anders moeten

 

Voortdurend onderweg om iets te vinden

is dit het lot van zienden en van blinden:

Ze komen altijd in de sloot terecht

 

omdat ze telkenmale na het kiezen

van nieuwe leiders snel het zicht verliezen

op wat zo vreugdevol was toegezegd

 

 

Hun villa staat te pralen,
majestueus, op stand.
Vijf kamers? Nee, vijf zalen,
ze wonen er riant.

Geluk is een illusie,
soms overheerst chagrijn,
dan maken ze weer ruzie
en is het huis te klein.

 

Een dove kwartel uit Ter Brecht

Was opgeleid tot bakkersknecht

Maar werd bij bakkers in de buurt

Helaas vaak snel weer weggestuurd

Zo gaf zijn doofheid veel verdriet

Zijn vak verstond hij ook al niet

 

 

Ik had mijn gordel even losgemaakt
Nu zweef ik in slow motion tussen scherven
Ik werd vanuit de dode hoek geraakt

 

Dit wegdek wordt de plek waar ik zal sterven
De tijd valt stil, ik neem de wereld waar
In dit moment gaan mijn gedachten zwerven

 

Naar jou: je huid, je lach, je blik, je haar
Je geur, je lippen, benen, borsten, billen
En hoe ik daarop wachtte, zeven jaar

 

Je maakte helder niets van mij te willen
Waarna je botweg elk contact verbrak
Bijzonder hoe snel liefde kan verkillen

 

Eén troost, wanneer ik op het asfalt smak
Lig jij nog eenzaam in mijn kofferbak

 

De actualiteit, ach mens, wat kan het jou nog schelen
Je zit je in de krant al na drie koppen te vervelen
Het oude nieuws ligt in de digitale kattenbak
Of eindeloos op facebook en op insta door te telen

 

 

 

Een jeugdig schaap uit Istanboel
zat lallend in zijn luie stoel
en kon het na glas vijf niet laten
om over ’t AZC te blaten:
‘Wanneer je lam bent voelt asiel
in Holland doorgaans onstabiel.’

 

 

 

Deelnemers aan Lichtvoetig sturen 3 gedichten in. De jury selecteert in eerste instantie de gedichten voor de bundel.
Dit jaar zijn van 15 dichters alle 3 gedichten opgenomen. Uiteraard vallen de 8 genomineerden in deze categorie. In de groep niet-genomineerden met 3 gedichten zijn 3 HVV'ers: JW Goedhart, Arjan Keene en Niels Blomberg.
Eén dichter staat met 2 gedichten in de bundel: Piety de Jong, waarvan ik vermoed dat het om dezelfde gaat als Piety Veenema.
Tot slot zijn er 5 dichters met één gedicht in de bundel, waaronder Paul Vandermeersch.

Ik weet niet of Piety de bundel gezien heeft, maar haar wacht een aardige verrassing op de omslag: Tekenaar Johann Krol heeft een fragment van haar verwerkt en wel uit het volgende gedicht:


GEEN VOORINGENOMENHEID

Je mag eenvoudig zijn zoals je bent
Met al je grappen, grillen, jouw gebreken
Je weet dat alles went, maar niet een vent?
Yvonne Kroonenberg beschreef z'n streken.

Nu alle gekheid op stiletto-hakjes
Van mij vooral iets fleurigs expressiefs
Wij passen niet in voorgevormde vakjes
Diversiteit. Het vrije perspectief!

*een beetje geïnspireerd door de verhalen van Yvonne Kroonenberg, zoals: "Alles went, behalve een vent" en "Het zit op de bank en het zapt."

Piety de Jong

 

 

Dit is de omslag van Johann Krol. Wie nieuwsgierig is naar de inhoud moet contact opnemen met info[at]taalpodiumstem.nl

 

Bij zijn tweede optreden in Emmen is Maarten van Petersen wederom in de prijzen gevallen.
Uw redacteur was bijzonder gecharmeerd van onderstaande sonnettine: de clou lijkt voor de hand te liggen, maar kwam toch totaal onverwacht. Dat komt mede door de opbouw met het ontroerende en herkenbare begin.
De afbeelding is aangeleverd door de dichter zelf.

Inmiddels zijn er ook foto's van de optredens op de voorpagina van STEM, Stichting Taalpodium Emmen. Scrol iets naar beneden tot er vier foto's op een rij verschijnen vlak boven de tekst Hier vindt u de finalisten!. Als er boven die tekst drie knipperende puntjes staan, dan is enig geduld vereist. Als u - zoals uw redacteur - niet gezegend bent met geduld, dan kan een druk op de knop F5 nog wel eens helpen.


IJs in de Efteling

De Efteling was één groot wonderland
Ik was een jaar of vier en liep te stralen
Betoverd door het sprookjesbos te dwalen
Door kinderlijke blijdschap overmand

Dat superdagje werd nog mooier want
Ik mocht als 'grote vent' zelf ijsjes halen
En kreeg 10 gulden mee om te betalen
Trots liep ik met dat tientje in mijn hand

Helaas, dat briefje kwam nooit bij het ijs
Want onderweg riep holle bolle Gijs

Maarten van Petersen