Met regelmaat heb ik een trieste dag
zo zwaar als lood en haast niet door te komen
gevuld met bitterzoete onderstromen
en zoute tranen, soms een wrange lach.
Zo’n dag waarvan ik enkel maar kan hopen
dat hij voorbijgaat zonder ongeluk
of ander soort ellende aan mijn juk;
hij kan niet vlug genoeg zijn afgelopen.
En ’s nachts in bed -getreiterd door fantomen-
waar ik nog steeds die zwarte spinsels vlecht
in plaats van kalm en rustig weg te dromen,
voel ik haar warmte naast me en ze zegt
heel zachtjes met haar lippen bij mijn oor
~Slaap lekker schat, het wordt wel beter hoor.~
(Schilderij Toulouse-Lautrec 'In bed'1893)
Warmte
- Gegevens
Uit het archief
Dag van de stilte
Waar zal ik zondag de stilte gaan zoeken,
Diep in de bossen of ginds in een wei?
Zal ik haar vinden al lezend in boeken?
In een gedicht? Een abstract schilderij?
Zal op zo'n zondag de stilte zich tonen?
Hoor ik haar wel als zij zich presenteert?
Laat ik haar toe in mijn oren te wonen?
Wordt het moment wel door mij gewaardeerd?
Mogelijk zal mij de stilte doen schrikken,
Slaat dat het stil is mij flink uit het lood?
Loop ik de kans dat mijn hart stopt met tikken
En wordt de dag van de stilte mijn dood?
Dus blijf ik binnen en hoor hoe mijn hart slaat
Hopend dat zondag voor mij niet van start gaat.