Het leven is net als een groeigedicht.
Je denkt al gauw: ~Dat lap ik hem wel even.~
’t Blijkt toch een zwaar karwei, al lijkt het licht.
Het leven is net als een groeigedicht.
De eerste strofe heeft haast geen gewicht,
die heb je in een oogwenk neergeschreven.
Je denkt al gauw: ~Dat lap ik hem wel even.~
Daarna krijg je per regel minder zicht
op welke wijze je het vorm moet geven.
’t Blijkt toch een zwaar karwei, al lijkt het licht.
Het leven is net als een groeigedicht.
Je doet je best maar raakt nooit echt bedreven,
dat wordt je mettertijd wel ingewreven.
De eerste strofe heeft haast geen gewicht,
die heb je in een oogwenk neergeschreven.
Je denkt al gauw: ~Dat lap ik hem wel even.~
Daarna krijg je per regel minder zicht
op welke wijze je het vorm moet geven.
Een groeigedichtje maken is als leven:
aan ’t einde zie je pas wat is verricht.
’t Blijkt toch een zwaar karwei, al lijkt het licht.
Op de groei (Eervolle vermelding groeidichtwedstrijd)
- Gegevens
Uit het archief
En nu naar bad (Eindelijk voltooid)
Mijn bladerloze schaduw mijdt het water
En speurt de witte angst van eeuwen later
Ik wend mij af en doof mijn vale lichten
Ik heb een rein geweten zonder plichten
Mijn weemoed maakt de koele vlinder wakker
Van mij, getooide zelf, een dorre akker
Ik zie mijn grijze droefheid aan de kim
Die daar zo heilloos zit, o naakte schim
Aan wie'k mijn zachte treurnis zeg, in stromen
Als dauw die druppelt van de trage bomen
Zo druppelt in dit hart tezeer gehavend
Een droeve snik die glinstert in de avond
O, zie, hoe klaar en koel mijn schamelheid
In 't land van regen tot een bad bereid
Voor wie nu wezenloos voor zich uitstaart, klik hier voor een volledig begrip.