Er is onlangs een nieuwe trend verrezen:
Men rijmelt bij de wilde beesten af,
ruim een miljoen zit elke avond maf
een lullig versje bij elkaar te pezen.
Kom mensen, laat ons nu eens eerlijk wezen,
dit is geen hobby meer, het is een straf
(er zit maar weinig koren bij het kaf)
voor hen die al die rotzooi moeten lezen.
En bovendien, zo valt alom te vrezen,
staat elke dichter van zichzelve paf
en denkt dat als hij rusten zal in ’t graf
zijn werk nog generaties wordt geprezen.
Dat hoeft geen ene rijmer dus te hopen:
Hij kan zijn bundels nu al niet verkopen
Een plaag
- Gegevens
Uit het archief
Noodgedwongen (dubbele lobbertang)
Pixabay
Ik ga maar niet meer naar dat worstelpand,
waar ik reeds velen naar het leven stond.
Het zwembad wil me niet meer hebben, want
ik raak vaak medezwemmers en de rand.
Niet hygiënisch, steeds zo’n spartelwond!
Ik vrees dus dat het iets gezapigs wordt,
iets solitairs ook, met mijn korte lont.
Nu slenter ik wat in mijn eentje rond,
heel eufemistisch heet dit ‘wandelsport’.