Nu zou hij haar bezoeken, bij de winde,
Al was hij daartoe jarenlang te laf.
Maar kom, het ging hier om een teerbeminde,
Die daar maar lag te rotten in een graf.
Hij stond er wat verloren. Sloeg linksaf
Een kavel in en liep gelijk een blinde.
Nadat hij uren zocht—het was zo maf!
Bleek naam noch steen noch bloedverwant te vinden.
Hij rende, koortsig spiedend, langs de heggen,
Het hoofd naar wanhoop hergemodelleerd;
Hij móest haar zien. Hij moest haar zoveel zeggen!
Uiteindelijk—zijn vader geprobeerd.
Die wist het telefonisch uit te leggen:
”Ja jongen, oma is ook gecremeerd.”
De grootmoeder
- Gegevens
- Geschreven door Ditmar Bakker
Uit het archief
Wederkeer
Pexels.com
of ik misschien de weergekeerde was
dat vroeg een man me bij station centraal
zijn vraag verklarend met een vaag verhaal
iets over treinen en een zwarte jas
het deed me denken aan m'n oude klas
aan johan, beste vent maar niet normaal
hij sprak - hij zei het zelf - in tongentaal
ons harde spotten vond hij gaf geen pas
soms riep hij wacht maar tot ik wederkeer
besef dat ik je dan een lesje leer
wij vonden dat hij eerst maar eens moest gaan
dat deed hij ook en sprong van het perron
gekleed in zwarte jas met capuchon
precies zo'n ding had ik die avond aan