 Ik liep vanmorgen op de dijk, de zon kwam van opzij Mijn schaduw was present en liep gezellig met me mee Hij liep een beetje achter me, gewillig en gedwee Maar haalde bij een bocht me in en ging me toen voorbij Aan ’t einde van de dijk gekomen ging ik weer terug Mijn schaduw volgde toegewijd zoals het hoort mijn spoor En bij de bocht passeerde hij en ging me daarna voor Dat deed hij zonder haperen, want schaduwen zijn vlug Een grote wolk schoof voor de zon, mijn schaduw-ik verdween En ik liep op de kale dijk verlaten en alleen |
|
|
Uit het archief
Droomknoop
De droom legt platte knopen in mijn brein.
Een kleine en onschuldige gedachte
maakt hij tot startpunt van een onverwachte
en ellenlange associatielijn.
Verbanden die ik niet goed denkbaar achtte
zijn kabelkinken in mijn denkdomein.
Zolang die droom nog in mijn lijf zal zijn
ben ik tot tegenspreken niet bij machte.
De waak mag alle knopen gaan ontwarren,
gaan zoeken naar onlogische verbanden,
gedachten leggen in hun eigen la.
Dus mag ik met mezelf een uurtje sparren.
Mijn slapeloze hoofd heeft wat omhanden,
waarna ik – hoop ik – rustig slapen ga.