Nou, zei het schaap Veronica, je kunt me veel vertellen,
maar naar de dames Groen ga ik voorlopig niet meer toe.
Ze hadden het gewaagd mij gisterochtend op te bellen
en me meteen gevraagd wat ik het komend weekend doe.
Tja, zei het schaap, ik weet het niet, ik heb nog niet veel plannen
ik dacht een rustig dagje naar mijn vrindjes in de wei.
Toen antwoordden de dames Groen: het gaat om onze mannen,
de toekomst van de natie en de hoop der maatschappij.
Wel, dacht het schaap Veronica ik moet de dames helpen
– een schaap is als er oorlog dreigt tot elk gevecht in staat
en kan als een volleerd verpleegster zelfs een bloeding stelpen –
ze holde naar de Lindelaan en meldde zich paraat.
Daar stonden onze dames Groen te wieb’len op een steiger,
met vlaggen en gierlandes en ze joelden huizenhoog,
met mal-oranje petjes op en op hun buik een tijger;
de dominee zong psalmen in oranje bef en toog.
Hier stond het arme schaap, de hele laan kleurde oranje.
Wa-wat kreunde Veronica, wat is hier aan de hand?
Hup hup, hebt u dan niet gehoord van onze steunkampanje:
wij gaan de straat versieren voor een foto in de krant.
Een schaap kan zóveel hebben, zei Veronica ontdaan;
ze is toen van de weeromstuit meteen naar huis gegaan.
Uit het archief
De Schreupel & de Friep
Op een woensdag in de winter
zei de Schreupel tot de Friep:
‘Lieve help, er zit een splinter
in het knargje van mijn kniep!’
Fluitend greep de Friep een leupel
(want hij was een handig tiep)
maar de Schreupel kon geen bloed zien
dus die deed alsof hij sliep.
‘Zet je schrap! Nu even bukken...
Eén twee drie!’ – en met een zwiep
vloog de splinter uit het knargje,
in het neusgat van de Friep.
‘Au! Hatsjiep! Hatsjoep! Hatsjiep!’
En de Schreupel kreeg de leupel
in vijf stukken op zijn kniep
waardoor hij die hele winter kreupel liep.
(Uit Er zit een feest in mij, Querido’s Poëziespektakel 5, 2012 - zojuist herdrukt)