een blauwe maandag was ik zanger van een grootse band
we waren aan de Schelde waar we uren mochten spelen
daar stond ik fier als frontman van de Band die niemand kent

we hadden druk geoefend en we zouden harten stelen
maar in een show vol branie keek ik tegen ruggen aan
het deed ons verder weinig want ze waren niet met velen

bij ‘Twèfel en de spèt’ zag ik de eerste mensen gaan
waarna een stel bij ‘Binne bùitûh’ stilletjes ging mokken
ik wist, de Band die niemand kent, wordt onrecht aangedaan

‘Ut âhwe strandhùis’ maakte dat een jongen wilde knokken
bij ‘Al ut liefs ùit Londe’ keek een clubje gasten suf
die ‘Hardâh, dan ik hebbe ken’ met stille trom vertrokken

de show was ongekend, alleen de zaal had niet veel puf
ze konden hier geen Haags waarderen, zelfs geen Haagse Bløf