|
Welkom,
Gasten
|
Onderwerp: Kip en Pudding
Kip en Pudding 19 sept 2023 18:25 #1
|
Er liep een kip door Medemblik op zoek naar zaad en wormpjes Maar hij vond enkel puddinkjes nog warm en in hun vormpjes De kip vroeg aan die puddinkjes: ‘Zijn hier ook ergens zaadjes?’ Maar pudding praat niet, weet je wel: ze hielden hun gelaatjes ‘Of weet u dan een wormpje soms? Dat zou ik ook wel lussen’ Maar alle toetjes bleven toe De kip kneep ervantussen Maar eentje bleek toch wel bespraakt Haar voornaam was Saroma Ze riep: ‘Ik weet waar wormpjes zijn Ze kronkelen door oma’ De kip… die hoorde het niet meer die lag al in een coma Illustratie: Bram Wiersma uit: Aardappelschilmesjesmoordenaarsliederen xavier-kipjes.jouwweb.nl |
|
|
Kip en Pudding 19 sept 2023 22:12 #2
|
|
Gezamenlijke topobundel: www.bravenewbooks.nl/tourdehenk
|
Kip en Pudding 20 sept 2023 12:55 #3
|
Dag Xavier,
Regel 3: Maar hij vond enkel puddinkjes Moet zijn: zij, want kip is vrouwelijk. Groet, Riet PS laatste zin. Ik las: die lag al in de croma.  Had ook gekund. |
|
|
Kip en Pudding 20 sept 2023 14:50 #4
|
Niet erg inclusief, Riet
 Ik heb dit gedichtje gemaakt vanuit het perspectief van kinderen. Zoals je weet, kennen die het onderscheid tussen zij en hij nog niet goed. Hetzelfde, Maarten, geldt voor 'lussen'. Bij ons zeggen ze 'lus je een snoepje?'.Het woord 'gelaatjes' is niet kinderlijk, maar ik kon de verwijzing naar gelatine niet laten... In mijn bundel 'Aardappelschilmesjesmoordenaarsliederen' staat verderop een vervolggedicht vanuit volwassen perspectief. Dat gaat zo: Bolwerk van steen Er liep een kip uit het kippenhok weg Wilde zij vluchten of even gaan luchten? Haar smart stil verzuchten? Of had ze slechts pech? Waar ga jij, kippetje, heen zo alleen? Niet genoeg meegepikt? Aan je gezicht zie ik: jij gaat naar Medemblik bolwerk van steen Daar zul je afzien, dat weet je nog niet Maar alle dwazen die 't boek zover lazen zien jou daar niet grazen Je sterft in dat lied |
|
|
Kip en Pudding 20 sept 2023 14:53 #5
|
|
|
Kip en Pudding 20 sept 2023 14:54 #6
|
Overigens transformeert in een toom kipjes, wanneer de haan ontbreekt, het alfavrouwtje in een haan.
|
|
|
Uit het archief
De zelfmoordenaar
Illustratie van J.F. Doeve uit 'Snikken en Grimmlachjes 1965'
In het diepst van het woud
- 't Was al herfst en erg koud -
Liep een heer in zijn eentje te dwalen.
Och, zijn oog zag zoo dof!
En zijn goed zat zoo slof!
En hij tandknerste, als was hij aan 't malen.
‘Ha!’ dus riep hij verwoed,
'k Heb een addergebroed,
Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!’
En hij sloeg op zijn jas,
En hij trapte in een plas;
't Spattend slik had zijn boordjes bemorst schier.
En meteen zocht zijn blik
Naar een eiketak, dik
Genoeg om zijn lichaam te torsen.
Daarna haalde hij een strop
Uit zijn zak, hing zich op,
En toen kon hij zich niet meer bemorsen.
Het werd stil in het woud
En wel tienmaal zoo koud,
Want de wintertijd kwam. En intusschen
Hing maar steeds aan zijn tak,
Op zijn doode gemak,
Die mijnheer, tot verbazing der musschen.
En de winter vlood heen,
Want de lente verscheen,
Om opnieuw voor den zomer te wijken.
Toen dan zwierf - 't was erg warm -
Er een paar arm in arm
Door het woud. Maar wat stond dát te kijken!
Want, terwijl het, zoo zacht
Koozend, voortliep en dacht:
Hier onder deez' eik is 't goed vrijen,
Kwam een laars van den man,
Die daar boven hing, van
Zijn reeds lang verteerd linkerbeen glijen.
‘Al mijn leven! van waar
Komt die laars?’ riep het paar,
En werktuigelijk keek het naar boven.
En daar zag het met schrik
Dien mijnheer, eens zoo dik
En nu tot een geraamte afgekloven.
Op zijn grijnzenden kop
Stond zijn hoed nog rechtop,
Maar de rand was er af. Al zijn linnen
Was gerafeld en grauw.
Door een gat in zijn mouw
Blikten mieren en wurmen en spinnen.
Zijn horloge stond stil,
En één glas van zijn bril
Was kapot en het ander beslagen.
Op den rand van een zak
Van zijn vest zat een slak,
Een erg slijmerige slak, stil te knagen.
In een wip was de lust
Om te vrijen gebluscht
Bij het paar. Zelfs geen woord dorst het spreken.
't Zag van schrik zóó spierwit
Als een laken, wen dit
Reeds een dag op het gras ligt te bleeken.
Ter nagedachtenis aan Piet Paaltjens (François Haverschmidt) 14-02-1835 - 19-01-1894
Uit: Snikken en Grimlachjes (1867)