de lente was gemaakt van geuren en van jou
van klanken die je zong waren de dagen
en van de kleuren die je plukte was ons huis
we leefden een optelsom van kleine dingen

maar deze zomer zal het sneeuwen in de tuin
in augustus vriest het dertig graden
en de merels hebben warme truitjes aan
ze zingen een lied dat mij doet huilen

een late middag brengt getemperd licht
dat kaatst van een bevroren weide
felle striemen trekken langs de hemel
een donderen klinkt als in het concertgebouw

ik zal zwijgend zitten in een leunstoel
een lege naast mij hebben voor jou, mijn lief
van je aanwezigheid in geuren dromen
de magnolia in bloei zal een loflied zijn

herfstbladeren zullen vallen uit de kastanje
je naam staat geschreven op ieder blad
een briesje laat ze even zweven
een moment voor ieder woord dat sterft

december zal een maand van zachte regen zijn
een symfonie van druppels spelen op het dak
mijn kater zachtjes laten spinnen van begrijpen
van een weten dat het mensenhoofd niet kent

dan zul jij langzaam uit de nevel komen
mijn lichaam met vreugde binnendringen
warmte verspreidt zich vanuit aanvaarden
een kleine glimlach is mijn nalatenschap

Ach, niet echt iets voor HVV vrees ik. Maar ik heb het met zoveel plezier geschreven dat ik het toch maar plaats. Als iemand het met een beetje plezier leest, is mij dat genoeg.

Jacob, met heel veel interesse gelezen. Die merels met warme truitjes, bij die regel werd ik ingepakt! Autobiografisch? (nou ja, zonder die merels dan)

Dank je wel, Hendrikje. Het is niet autobiografisch, hoewel ...

Eigenlijk is elk element wel op een episode uit mijn leven terug te voeren. Het is dus veel "autobiografischer" dan ik eerst dacht.

Daar kom je inderdaad soms pas later achter,
'later' ga je pas begrijpen en beseffen hoe de 'dingen' in je leven, jou hebben beïnvloed
of welke omstandigheden jou hebben gevormd.
Kralen rijgen dus, ...dat kan -soms- ook een mooie ketting opleveren.