Hij luistert nooit naar haar, dat doet haar veel verdriet
Ze vindt de liefde elders, ook dát bemerkt hij niet

Opmaakverschil;

Hij luistert nooit naar haar,
dat doet haar veel verdriet
Ze vindt de liefde elders,
ook dát bemerkt hij niet


Ze vindt | de lief | de el | ders, maar | ook dát bemerkt hij niet

Ha Bas,
Maar dan is er een versvoet te veel:

Hij luistert nooit naar haar
dat doet haar veel verdriet
Ze vindt de liefde elders, maar
ook dát bemerkt hij niet

Hij luistert nooit naar haar, ( cesuur ) dat doet haar veel verdriet
Ze vindt de liefde el, ( cesuur) , ook dát bemerkt hij niet

Inge, het eerste deel van de tweede regel, dié heeft een lettergreep te veel. Of anders heeft het eerste deel van de eerste regel een lettergreep te weinig. De ongelijkheid van beide zinsdelen voor de komma hinderen.

Bas, ik heb over je opmerking nagedacht. Na het woord 'elders' staat een komma. En daarachter moet je volgens mij de ontbrekende lettergreep invullen door de 'rustpauze' die de komma gebiedt te verlengen. Zo vestig je extra aandacht op het laatste deel van zin twee, dat de essentie is van dit distichon. Dat is heel knap, vind ik. Ik ga ervan uit dat Inge het zo heeft bedoeld. In elk geval geeft ze de lezer de mogelijkheid haar rijm zo te lezen. Of zit ik nou helemaal mis?

Groet
Hanna

Misschien iets als dit?:

Haar hart woont elders, maar

(of: is, zwerft, leeft...)

Of misschien ben je volmaakt tevreden met hoe het nu is, Inge?
Dat kan natuurlijk ook

Dank, Hanna en Judy, voor jullie reacties.
Volmaakt tevreden over dit gedicht ben ik niet
Maar zo knap als Hanna suggereert heb ik dat natuurlijk wel bedoeld

Mijn eerste versie had vier regels met eindrijm van 2 en 4.
Mooier zou zijn als 1 en 3 ook rijmden.
Maar misschien moeten die juist niet rijmen omdat de echtelijke relatie niet "rijmt". Nou ja...
Dit is mijn voorlopig laatste versie:


hij luistert nooit naar haar
dat doet haar veel verdriet
ze vindt de liefde elders
ook dát bemerkt hij niet

Hij luistert nooit naar haar, dat doet haar veel verdriet
Ze vindt de liefde elders, ook dát bemerkt hij niet

Hij luistert nooit naar haar, ( zes lettergrepen)
Ze vindt de liefde elders, (zeven lettergrepen. Daar zit de onbalans )


Na het woord 'elders' staat een komma. En daarachter moet je ( Wie? Ik? ) volgens mij de ontbrekende lettergreep invullen door de 'rustpauze' die de komma gebiedt te verlengen.

'Wie? Ik? Dat vraag je hierboven, Bas. Als je dat zou willen, jij uiteraard ook, is mijn antwoord. Maar 'je' heeft hier natuurlijk dezelfde betekenis als 'men' en bedoeld is 'de lezer'.
Ik begrijp je vraag wel. Je constateert dat er een lettergreep te weinig is en denkt dan wellicht aan een foutje. Maar omdat Inge een gewaardeerde dichteres is op het forum, die heus haar lettergrepen wel telt, dacht ik: Waarom doet ze dat? Wat wil ze ermee bereiken? En zo kwam ik tot mijn analyse met de vraag: Of zit ik helemaal mis?

Hanna , je hebt gelijk, met 'IK' bedoel ik natuurlijk de lezer. Maar Inge, een gewaardeerd dichter inderdaad, moet van mij, Bas dus, niet verwachten dat ik verzen ga zitten aanvullen. Dergelijke kunstgrepen verwacht ik ook niet op HVV.

Dag Bas, een mooie discussie, vind ik. Als lezer vul je volgens mij altijd aan of in, leg je een woord uit op jouw manier, kleur je een mededeling op jouw manier, vind je een eigen ritme, met versnellingen en pauzes. En KAN daar [dat is wat ik vragenderwijs te berde bracht] het invullen van een lettergreep die mogelijk ontbreekt, ook bij horen? Voor mij is dit een verkenning, ik heb er nog geen echte mening, over, vandaar dat ik het op dit forum inbreng.

Groet
Hanna

Dag Hanna,
Dank dat jij mijn inbreng waardeert.
Toen ik versjes ging schrijven kreeg ik gelukkig de tip dat HVV was ‘opgericht’. Hier heb ik dankzij het forum de praktijk van het dichten geleerd en mijn inzichten gevormd.

Betreffende jouw vraag;

De theorie is dat men in een tekst bepaalde effecten kan bereiken , bijv. Een vertraging of versnelling, een woord extra benadrukken door het metrum te onderbreken. Of een woord weglaten. Ik heb daar niet zoveel mee op, zeker niet in het Light Verse. Ik heb in andere discussies al gezegd dat ik als lezer niet bereid ben om met de dichter mee te denken en recht te lezen wat de dichter krom schrijft. Bij een voordracht kun je met een handgebaar of een grimas je tekst toelichten. Een lezer moet het met de geschreven tekst doen. Daarom moet de tekst exact zijn. Als dichter vind ik het nl. belangrijk dat mijn lezer leest wat ík wil dat hij leest.

Gr. Bas

Boeiend onderwerp
Ik schrijf ook niet luchtige gedichten en ga, zoals je zult weten, in grote lijnen iets vrijer met de vorm om dan jij, Bas.
Als dichter vind ik het nl. belangrijk dat mijn lezer leest wat ík wil dat hij leest., schrijf je.
Dat hoeft van mij niet per se. Ik vind gedichten waarin meerdere interpretaties mogelijk zijn ook boeiend.
Ik denk overigens ook niet dat je de lezer bij complexere gedichten helemaal kunt sturen, denk maar aan Nijhoff: lees maar, er staat niet wat er staat...

Ik zou het spijtig vinden als mijn grap verkeerd 'geïntepreteerd' wordt.

Ik denk dat je daar niet zo bang voor hoeft te zijn, want wat jouw gedichten zijn vrij straight, Bas...