Afbakvers 33: de uitslag
Waar werd rasechter knauw
dan tussen man en vrouw
ter wereld ooit gevonden?
Bij quasi-trouwe honden.
Uit het aantal inzendingen (15!) blijkt dat afbakvers 33 niet alleen een literaire, maar zeker ook een therapeutische functie heeft gehad. Vele dichters hebben de kans gegrepen om hun onlustgevoelens, die ze in familie- en vriendenkring wijselijk voor zich houden, nu eens ongegeneerd te ventileren.
Dank, Bart, Wim, Peter, John, Riet, Ben, Niels, Peter, Paul en Nando voor jullie bijdrage(n).
De beginregels van het af te bakken kortjakje luidden als volgt:
Hondenhaat
Mijn lief is altijd op de zaak.
‘Ik ben onmisbaar,’ zegt ze vaak.
De uitlaatservice werd mijn taak:
bouviers, vijf stuks en niet mijn smaak.
Na lezen en herlezen ben ik gekomen tot drie eervolle vermeldingen en een winnaar. De clous hebben uiteindelijk de doorslag gegeven.
Speciale vermeldingen, in volgorde van eer, zijn er voor:
Ben Hoogland:
Tot ik besefte: klaar ermee!
Ik heb ze toen van lieverlee
verhakseld in een pot hachee.
Mijn lief bejubelt haar patron
en eet met smaak boef bourguignon.
(met compliment voor de fraaie woordkeus in het hele vers)
Niels Blomberg:
Hun kop, hun kwijl, hun blaf, hun geur,
dat alles brengt mij in mineur.
Ik zoek mijn heil bij een dompteur.
Dit is voor mij ultiem geluk:
vijf honden roerloos op een kruk.
(eveneens met compliment voor de fraaie woordkeus in het hele vers)
Bart Adjudant:
De eerste twee zijn doof en blind
De derde is mij slechtgezind
En nummer vijf beet laatst een kind
De facto heb ik slechts plezier
Wanneer ik uitga met bouvier
Het winnende gedicht, vanwege de meesterlijke clou, is echter geschreven door Peter van der Vlis:
Het klinkt een beetje cru misschien:
Ik vind ze niet om aan te zien
Die beesten stinken bovendien
Bevallig was slechts één Bouvier:
Dat was de vrouw van JFK
Peter, van harte gefeliciteerd! Je had het stokje kort geleden aan mij doorgegeven, maar ik zie me met plezier genoodzaakt om het je hierbij terug te geven.
Ten slotte mijn eigen baksel:
Mijn lief is altijd op de zaak.
‘Ik ben onmisbaar,’ zegt ze vaak.
De uitlaatservice werd mijn taak:
bouviers, vijf stuks en niet mijn smaak.
Die krengen zijn zo lui als wat,
ze willen niet met mij op pad,
dus ’s avonds meld ik aan mijn schat
hoe fijn het met haar teven is:
‘Meeslepende belevenis.’
Hartelijke groet,
Wim
