Dorsimbra weet me niet echt te bekoren
Ze klinkt als een verkeerd gespannen trom
Een valse fluit, hees hijgende tenoren
Een doedelzak die kreunt van ouderdom
Gekunsteld allegaartje
Zee van ruis
Nepsirene
Op een plastic rots
Al klinkt haar naam wel spannend en exotisch
Daardoor alleen word ik nog niet verleid
Nee, was dit vers een vrouw dan stond wel vast:
Dorsimbra weet me niet echt te bekoren
Uit het archief
Een plaag
Er is onlangs een nieuwe trend verrezen:
Men rijmelt bij de wilde beesten af,
ruim een miljoen zit elke avond maf
een lullig versje bij elkaar te pezen.
Kom mensen, laat ons nu eens eerlijk wezen,
dit is geen hobby meer, het is een straf
(er zit maar weinig koren bij het kaf)
voor hen die al die rotzooi moeten lezen.
En bovendien, zo valt alom te vrezen,
staat elke dichter van zichzelve paf
en denkt dat als hij rusten zal in ’t graf
zijn werk nog generaties wordt geprezen.
Dat hoeft geen ene rijmer dus te hopen:
Hij kan zijn bundels nu al niet verkopen