Het vrije vers

 

Op 18 november wordt in Nijmegen Hans Manders’ nieuwe bundel ‘Een knipoog van de tijd’ gepresenteerd!

Het is een tweedelig boekwerk met maar liefst duizend sonnetten.

 

Deel 1 bestaat uit dertien thematische afdelingen. De thema’s zijn o.a. tijd, dood, liefde, vrouwen, ouders, (klein)kinderen, de eeuwige stad en de poëzie zelf. Deel 2 bestaat uit 2 afdelingen. De afdeling ‘Varia’ bestaat uit sonnetten die niet konden worden ondergebracht bij de thematische afdelingen van deel 1. In de afdeling ‘Cycli’ staan alle sonnetten die deel uitmaken van een cyclus (vanaf 2 tot 48 sonnetten). Twee verzen uit de bundel. 

 

 

Ik maak mijn kin en hals met water nat

-er vallen drie, vier druppels op mijn kleren- 

en smeer er scheerschuim op, begin met scheren, 

want ook vanochtend moet de huid weer glad. 

 

Dan kijk ik naar mijn spiegelbeeld, omdat

ik bij mezelf, als steeds, wil controleren

of ook vandaag nog valt te camoufleren

dat ik mijn beste tijd reeds heb gehad.

 

De spiegel echter is bepaald niet mild. 

Hij zegt: zie jij die rimpels bij je lippen 

en hoe er bij je linkeroog iets trilt.  

Je neushaar laat zich nauwelijks nog knippen. 

 

Een vloek schiet door mijn tanden, ongewild: 

ik kan aan hoe ik toen was niet meer tippen. 

 

Uit deel 1, afdeling Zelfportret

  

 

De stroom, verdomme, dreigt toch op te drogen

voordat ik ginds het eindpunt heb bereikt, 

terwijl het zo dichtbij, haast tastbaar, lijkt

dat ik het aan kan raken met mijn ogen. 

 

Ik mis de laatste weken het vermogen 

gedachten vast te leggen. Tijd verstrijkt, 

waardoor het dundoek aan de einder wijkt,  

zoals een droom die bijna is vervlogen. 

 

Ik roep de Muzen van de dichtkunst aan 

en smeek de dames mij niet te verlaten,

maar nog een stukje met mij mee te gaan. 

 

“Toe, fluister in mijn oren wat citaten

en laat me hier niet zonder woorden staan,  

maar leid me zingend door de laatste straten.”  

 

Uit deel 2, cyclus ‘Op naar de duizend’