Het land doorweekt, de luchten grijs
en menig mens terneergeslagen.
Seizoen van storm en zilte vlagen
van brakke dijken, meeuwgekrijs.
De holle zee, verstoven duinen.
Berooide grond aan lager wal
waar bomen kreunen in verval,
met koude basten, kale kruinen.
Toch hoor je naast de straffe wind
nog vrij van droeve najaarsblues
de klare lach van ‘t blije kind.
En op de beemd -in winterslaap-
verheft zich tussen herfstgebroes
het boud geblaat, van ’t Tessels schaap.
Koude basten
- Gegevens
- Geschreven door Hanny van Alphen
Uit het archief
Buikje (Luchtfietssonnet)
Om zeventig kilo voorgoed te verliezen
besloot hij zijn taille te lijnen met sap.
Maar sjuutjes en smoothies, ze hielpen geen klap,
want telkens weer viel hij te zonde bij ‘t kiezen.
Hij faalde catastro en voelde zich schuldig.
Toch hopende dat hij wat wan had gemaakt,
betrad hij de weegschaal, benard, poedelnaakt.
Zijn buik trok hij in en hij wachtte geduldig.
Zijn vrouw die hem gadesloeg, rolde het hoofd.
“Je werkt toch niet huis dat dat helpt? Het idee!”
Ja, tocht uit die adem, de lucht weegt ook mee.
De bonen die jij staakt en ook nog gelooft…!”
“Het moet wel”, het zweet trok hem van het gelaat,
“Ik zie anders niet welk getal dat er staat.”