Het land doorweekt, de luchten grijs
en menig mens terneergeslagen.
Seizoen van storm en zilte vlagen
van brakke dijken, meeuwgekrijs.
De holle zee, verstoven duinen.
Berooide grond aan lager wal
waar bomen kreunen in verval,
met koude basten, kale kruinen.
Toch hoor je naast de straffe wind
nog vrij van droeve najaarsblues
de klare lach van ‘t blije kind.
En op de beemd -in winterslaap-
verheft zich tussen herfstgebroes
het boud geblaat, van ’t Tessels schaap.
Koude basten
- Gegevens
- Geschreven door Hanny van Alphen
Uit het archief
Aart Staartjes (1938 - 2020)
Foto: Wikimedia Commons
I.M. Aart Staartjes
De oude man die in de diepte staart
en neerziet op het kleine aards gewemel
wist reeds: jou laat ik binnen in mijn hemel
jij bent hier heel hard nodig, meneer Aart
Voor jou heb ik één van de mooiste taken:
jij mag hier onze kindertjes vermaken
Ben Hoogland
*
Dag meneer Aart
Zelfs Buurman Baasje heeft geen woordje klaar
En schuifelt met betraande ogen langs de baar
Christiaan Abbing